Right To Information Rally

Country: India by Lisette

10-07-2006

De dag begint met een gore mango-pickle die ik niet durf uit te spugen uit vrees om Chandramani te beledigen. Hij is zo trots erop want zijn vrouw is de beste kok van Bhuba! Maar dus niet mijn smaak..

Een half uurtje voor tijd hoor ik dat er een rally (demonstratie) is: iedereen heeft recht op informatie! Uiteraard voel ik me meteen aangesproken met mijn vooropleiding. CYSD heeft dit georganiseerd, en zodoende is ook iedereen op kantoor uitgenodigd om mee te lopen, samen met de lokale bevolking en een ‘youth populiser’. Deze laatste is iemand die het zijn baan heeft gemaakt om het ‘jong volluk’ op de been te krijgen door de juiste leuzen te scanderen en iedereen erbij te betrekken.

Al een paar dagen lang heb ik verschillende nieuwe gezichten ontdekt op kantoor, waar de laatste dagen hard is gewerkt aan de campagne (waar de rally een onderdeel van uitmaakt). Het is ongelooflijk hoe veel enthousiaste mensen, en hoeveel jongeren, je vindt die aan dit doort dingen mee werken. Wel leuk natuurlijk. Vooral de jonge meiden vinden het leuk om mij te zien en terwijl ik druk aan het typen ben om mijn eerste versie van  IT Beleid klaar te krijgen brengen ze hun gezichten kort bij de mijne en giechelen om het hardst.

Dus huppakee richting universiteit waar de menigte bij elkaar komt en hier beginnen een aantal jongeren aan een ‘streetplay’. Dit is het gebruiken van straattheater om zo de aandacht van de omstanders te krijgen en uit te leggen waar de demonstratie over gaat. Ik vraag steeds maar aan collega’s wat er gebeurt, wat ze zeggen en wat er op de spandoeken staat, want anders weet ik niks. En zo wordt een spandoek(je) in mijn handen geduwd voor ik “nee, dank je” heb kunnen zeggen. Hmm, dat was toch niet helemaal mijn bedoeling!

Na het stukje worden we in een opstelling geduwd, en natuurlijk vindt de media mij.. Shit, was even vergeten dat men mij altijd makkelijk vindt! Gelukkig voor hen heb ik een goede dag en glimlach ik breed voor de camera. We marcheren de weg op en dan begint het ophitsen van de menigte pas goed. Niet dat het zo erg was, maar je moet toch wat roepen wil je de aandacht krijgen van de mensen onderweg. En het tromgeroffel achter mij is wel gezellig eigenlijk. Grappig, de meest rustige persoon op kantoor blijkt een goede scandeerder te zijn.

En ja hoor, daar komt de ‘youth populiser’ aan, heeft eens nagevraagd aan een collega wie ik ben en begint enthousiast in zijn megafoon te roepen dat Nederland de demonstratie steunt waarna wordt verwacht dat ik lekker meeblèr in die loeigrote megafoon.. dacht het niet! Goh, dus plots representeer ik Nederland? En dan nóg meer fotografen, “Pam, hoe zit mijn haar in deze tropische hitte?” Hahahaha…

Dit was dus precies waar ik bang voor was.. al die aandacht en de man wil daarna ook nog eens dat ik voorop ga lopen en lekker met mijn armen ga rondzwaaien. ‘Tied um te gaon’, ik was snel pleitos. Niks voor mij en al die politie (en hun stokken) langs de kant vond ik ook niet zo lekker om te zien. Mocht ik een foto van mezelf zien, dan zal ik die zeker plaatsen op de website!