Vanalles

Country: India by Lisette

29-06-2006

Caroline is dinsdag naar London gegaan voor een drie weken durende vakantie.. ze is er wel aan toe. Maar ja, als je er zo naar uit kijjkt en de tijd gaat aftellen dan gaan de dagelijkse dingen je ook wel sneller irriteren. Ze heeft me beloofd foto’s te versturen van de lekkere maaltijden die ze daar krijgt voorgeschoteld… kan ik van hieruit watertanden, hahaha!

Poehee, eerste motorritje van mijn leven overleefd, en dat in India! Raja, de vriend van Mani –oftewel Dalbir– brengt me een kadootje dat ze beiden voor me hebben uitgezocht terwijl hij bij haar op bezoek was in Delhi.. bangles in de juiste kleuren!! Hartstikke leuk! We besluiten even ergens wat te gaan drinken en dan ontdek ik dat hij op de motor is.. oeps! Op naar een nieuwe ervaring, en het valt me reuze mee. Niet te veel nadenken dat hij tijdens het kletsen omkijkt en vaak met 1 hand stuurt… of even een korte route neemt zodat je tegen het verkeer in gaat voor een minuutje en je een auto recht op je af ziet komen. Gelukkig rijdt hij niet harder dan 60 km.. 80km durf ik nog even niet aan! 😉

Jammer dat hij ook weg trekt uit Bhubaneswar, hij gaat vanaf volgende week werken in Kolkata, daar heeft hij meer mogelijkheden dan hier. Ook weer zoiets waar je even aan moet wennen, je krijgt meteen salaris en alle secundaire voorwaarden te horen!

Deze week heb ik ook een gesprek met de Chairman, de belangrijke man naast Jagadananda (hij gaat over de projecten van Plan International). Uiteraard krijg ik ong. 1 minuut om me voor te bereiden, maar dat was dit keer niet nodig. Ik word voorgesteld aan de ‘wellwisher’ van CYSD (ik bezocht laatst de bruiloft van zijn zoon) en we kletsen verder 2 uur weg. Ja, Chairman (met dikke, mompelende lippen) herhaalt graag heel veel, maar op zich was het gesprek heel goed. Ik wilde eerst van de gelegenheid gebruik maken om het probleem Sarada aan te kaarten, maar ik had al gauw door dat ik daarvoor bij Jaga moet zijn. Gelukkig maar, anders had ik geblunderd! Mijn gevoel na de Strategic Meeting dat hij wel meer betrokken wil worden bij mijn verblijf hier is goed ingeschat. Mijn plan om in september verschillende projecten te bezoeken juicht hij toe, maar ik moet bij ieder project wel langer blijven dan ik dacht, zeker 5 dagen volgens hem.. Hmm, sommige projecten dan maar later bezoeken.. pff weer mijn tijdslijn aanpassen. Hihi, dat ga ik de komende jaren nog héél vaak doen! En natuurlijk is ook hij te weten gekomen dat ik naar Puri ben geweest, het maakt zeker wel indruk op mijn werk, grappig hoor.

Volgens mij zijn een boel mensen bang dat ik me verveel zonder Caroline.. Manas (collega) nodigt me uit om een tempel te bezoeken met hem, Elasha (collega en vriendin van Caroline) wil een keertje met me uit eten. Lief hoor. Maar ik heb eigenlijk nergens problemen mee!!

Hoe dan ook, Manas neemt me mee naar zijn ouders en zo zit ik dan zijdelings achterop de scooter – Indiase wijze die ik op de motor niet aandurfde! Manas is niet getrouwd, dus woont hij nog thuis. Je woont eigenlijk alleen maar op jezelf als je in een andere stad moet werken voor je carrière. Zijn ouders zijn erg aardig en zijn moeder kan heerlijk koken. Ze controleert steeds wel of ik het wel lust want ze weet goed dat wij ander eten hebben. Met andere woorden, ik wil haar niet kwetsen en eet mijn hele bord leeg en daar heeft ze heel veel opgeschept! Midden in de nacht ben ik wakker geworden van een volle maag..

Lord Jagannath on the right.

Zijn vader is erg religieus, hij bidt zeker 2 uur per dag, dus ik heb heel wat mantra’s e.d. gehoord want zo groot is de flat niet. Dat is verder ook niet vervelend hoor. Tijdens de ochtend- en avondschemering bidt zijn moeder tot de huisgod, dus zij liep door de flat heen met wierook terwijl ze een mantra zachtjes citeerde en in haar linkerhand een klein slaginstrumentje vasthield waar ze wat mee klepperde. In de avond even naar een tempel bij hen in de straat geweest waar Lord Jagannath en zijn broer en zus bijkletsen in de tempel van hun tante. Want uiteraard heeft Bhuba ook een Jagannath Tempel! Dus hier een foto van de drie goden (de grootste is Lord Jagannath, de kleinste zijn zus), de beelden zijn kleiner dan in Puri maar dan heb je tenminste een idee.

Voordeel is dat Manas socioloog is en ik hopen vragen aan hem kan stellen zonder dat hij dat gek vindt en het ook nog eens goed kan uitleggen. Zo vertelt hij dat ze soms wel wat moeilijkheden ondervinden om iets voor elkaar te krijgen omdat iedereen weet dat ze zich niet aan de kasteregels houden. Hij heeft vrienden van lagere kastes en zijn moeder heeft de regel dat niemand zonder eten weg gaat, ongeacht van welke kaste je bent. En dat is nog veel meer ‘not done’, want je eten delen met iemand van de laagste kaste is verboden.. die persoon mag nog niet eens de flat binnen! Vreselijk.. maar goed deze familie legt dat naast zich neer en geeft zo een goed voorbeeld in mijn ogen.

Overigens is Manas van plan volgend jaar te trouwen maar heeft nog niemand kunnen vinden.. dus laat hij het maar over aan zijn ouders! Kan er maar niet aan wennen dat je een ‘arranged marriage’ zo normaal vindt. Maar dit gezin is modern en hij mag haar vóór de bruiloft ontmoeten en een keuze maken. Het meisje heeft trouwens ook een keus. En mochten ze trouwen, dan komt ze natuurlijk bij hem en zijn ouders wonen. Niemand die bij de ouders van de vrouw gaat wonen! Hopelijk trouwt hij wanneer ik in India ben.. ben ik verzekerd van een uitnodiging voor de bruiloft! 😉

Voor de volgende keer ben ik alvast uitgenodigd met Caroline en mijn ouders zijn ook altijd welkom! *Smile*

In het weekend heb ik vanalles gedaan.. Op zaterdag gepoetst, gewassen, website geactualiseerd, geshopt voor jeans (en geslaagd!) en footy gezien bij Maricor en Neil waar ik ook gevoedt werd. Joyce is dit weekend over gekomen vanuit Koraput, dus dat is ook weer gezellie. Zondag naar Don en Peter (voor de 1^e keer in hun flat, ach die vrijgezelle mannen) waar ook Rosel is aangekomen vanuit zijn dorp. Vanwege de continue regenval dit weekend zijn er regelmatig lange powercuts, en natuurlijk hebben de mannen geen kaarsen dus zitten we lang in de schemer/duisternis. Mijn plan om naar de Kandhiri Caves te gaan met Joyce vallen in het niet.. niet met dit hondenweer!

Ik geniet wel van een heerlijke lunch en de discussies die we hebben over dier-onvriendelijke praktijken.. Rosel heeft een vijftal varkens gekocht in de Filippijnen om ze vet te mesten tot ze 6 maanden oud zijn. Ze kunnen niks behalve liggen en staan. Peter gaat loos en komt met geweldige discussie-technieken aan, maar overtuig een Filipino er eens van dat een varken een ander doel kan hebben dan aan een spit geregen te worden! Daarnaast is Peter in een goede praatbui, dus de Afrikaanse vertelkunst treedt in werking terwijl wij aan zijn lippen hangen. Brrr, het verhaal van die slang die buiten de deur zat en niet weg kon glijden omdat de twee naar binnen gehapte kikkers te veel waren zodat hij en Don hem uiteindelijk na twee dagen een kopje kleiner hebben gemaakt. Jakkes! Dan denk je dus, wat deed je de eerste dag? Hmmja, met een hoop gedans laat hij ons zien hoe hij over de slang heen durfde te springen! We liggen in een deuk, maar Joyce en ik kijken wel stiekem goed uit wanneer we hierna naar huis gaan.. 😉

En dan het belangrijkste: ik heb een pakketje van thuis ontvangen!! Zucht, eindelijk KAAS, drop, appelstroop, hagelslag en lekkere ingredienten die je hier niet kunt krijgen. Maar zoals je aan de hoofdletters wel kunt zien is de KAAS de grootste verrassing, had ik echt niet verwacht! Met mee verstuurde kaasschaaf heb ik al een paar heerlijke stukjes op!!! Mmmmmmm….

Hahaha, en om drop aan te bieden aan vrienden en collega’s, wat een lol! Niemand die weet wat ze ermee moeten.. Indiërs vertrouwen die zwarte plakdingen al helemaal niet.. zo grappig! Wel handig voor mij.. hoef ik niet veel te delen van deze zalige Nederlandse lekkernij!!

Oh, ehm en dan de dozerigheid van mij om mezelf buiten te sluiten.. De slotenmaker komt gelukkig opdagen en het slot wordt los geslagen. Gelukkig kan hij het slot ook weer erin slaan zodat ik veilig kan slapen!