Vertrek en aankomst

Country: India by Lisette

20-03-2006

Nadat ik op donderdagavond afscheid van mijn familie heb genomen in het Holiday Inn in Amsterdam, mag ik de volgende dag alweer om 4.30u opstaan om naar Schiphol te gaan. De taxichaffeur staat op tijd klaar, kletst honderduit en bij het afzetten geeft hij mij een uitbundige omhelzing en drie klapzoenen “ter afscheid van het Nederlandse vasteland” en zegt plechtig dat ik over twee jaar toch echt terug moet komen!

Op Schiphol word je tegenwoordig pas echt uitgebreid gecontroleerd bij de gate, en ja hoor zodra ik aan de beurt ben zoemt het metaalpoortje. Ik word grondig betast en het liedje eindigt ermee dat ik mijn wandelschoenen uit moet doen en op mijn sokken opnieuw door het metaalpoortje heen moet, mijn schoenen komen er apart achter aan. Voel me wel een beetje sullig zo…

De vlucht naar London was okay, ik zit naast een Fries die een jaar lang een wereldreis gaat maken met zijn mountainbike en het allemaal reuzespannend vindt. Het beste advies dat ik hem kon geven was “Laat het over je heen komen. De mensen, de hitte, de culture shocks en neem de tijd ervoor. Ga onverwachte ontmoetingen en momenten niet uit de weg, dit zijn juist de mooiste ontmoetingen en momenten!”

Wanneer ik boven Kabul vlieg (ik hoop maar steeds dat we hier niet omlaag gaan storten), dringt het eigenlijk pas echt tot me door dat ik wel errug lang weg blijf. Ik ben daarnaast ook nog steeds onder de indruk van het afscheid in Amsterdam, het was mooi, ontroerend en ook wel een beetje zwaar. Ook voel ik me plots veel te veel afhankelijk van onbekende mensen. Ik ben zo gewend om van te voren uit te zoeken waar ik verblijf en hoe ik er moet komen, dat ik het maar vreemd vind dat ik word opgehaald van het vliegveld door mensen die ik niet ken. Alles bij elkaar geteld ben ik het laatste uur wel wat nerveus geworden.

De aankomst kon echter niet beter! Er is me van te voren in een brief al uitgelegd hoe ik het douanepapiertje moet invullen en ondanks dat de douanemeneer me aankijkt alsof ik de grootste crimineel van Europa ben, kan ik gewoon doorlopen met een mooie stempel in mijn paspoort. Wanneer ik in de aankomsthal beland mét alle bagage word ik al tegemoet gewuift door twee mannen met een VSO-papiertje in hun handen. Netjes brengen ze mij midden in de nacht naar mijn accomodatie en leggen mij alles zo goed mogelijk uit.

Mijn bed met klamboenet.

En daar sta je dan om 3.30u in je kamertje in een land dat je niet kent, in een kamer die nogal basic is maar redelijk schoon terwijl je moe een klamboe over je bed heen probeert te hangen en je ouders probeert te bereiken om hen op de hoogte te brengen dat ik veilig ben aangekomen.

De volgende morgen (nou ja, dezelfde morgen dus) is er een lekker ontbijt (curry-aardappels met groente) waarna ik de andere VSO-volunteers ontmoet die ook net zijn aangekomen. Het betreft 4 Filipino’s die allemaal even aardig zijn. We worden een beetje wegwijs gemaakt in de buurt en krijgen een lekkere lunch.

De rest van de dag zijn we ‘vrij’, dus we gaan eerst hoognodig rusten (maar meer dan af en toe even omvallen is me tot nu toe nog niet gelukt) en daarna op weg naar een internetcafé. Pfff.. die memorystick heb ik hier voorlopig niet nodig! Het zijn oude bakbeessies hoor en met zulke trage lijnen dat je steeds lange tijd zit te wachten voor je uberhaupt iets op je scherm ziet! Maar het werkt allemaal en dat is het belangrijkste. Het valt me tot nu toe nog mee met de armoede die ik zie, maar we zitten dan ook in ‘het beste gedeelte van de stad’. Bovendien zal een hoop toch wel verborgen blijven voor mijn westerse ogen verwacht ik.

Op zondag houden we het rustig en in de middag lopen we wat rond, maar veel winkeltjes zijn natuurlijk gesloten. Het valt trouwens reuze mee met de hitte, in fact er is geen hitte! Het is hier pas 18 graden, goed het voelt aan als 25 graden in Nederland, maar het is toch behoorlijk fris als je in plaats van een dikke trui een dun rokje met t-shirtje en slippertjes aan hebt.

In de avond komen vier VSO volunteers ons ophalen voor wat cultuur (een markt met een hoop kleren voor westerlingen gemaakt, wat eettentjes en natuurlijk een hoop sieraden) maar plots zien we hopen Europeanen… eh cultuur? Verder hebben we ergens wat gegeten en een hoop gekletst. Moe komen we terug en vandaag beginnen we dan aan onze 1^e dag van de zes weken durende in country training!

Uitzicht ISI.

Sai Baba Mandir (Tempelpoort).