Nog wat meer HR

Country: India by Lisette

14-04-2007

Het is alweer halverwege april en mijn gepland bezoek aan het thruisfront ligt in duigen. 🙁

Er is veel en er is weinig gebeurd in deze weken. In ieder geval veel schokkends met het overlijden van een oom en een vriend. Niet niks dus. Maar we gaan proberen het allemaal een plekje te geven.

Terug naar 3 weken geleden: na het jubileum heb ik eindelijk met Jaga om tafel gezeten want hij heeft me tijdens een vorig “Senior Managers Meeting (SMM)” een interessante maar ook tijdrovende taak gegeven.

In aanvulling op het huidige HR-stelsel wil men voor de managers een contract ‘afsluiten’ waarin o.a. de volgende zaken een hoofdrol spelen:

–                 het maken (en versturen) van kwartaalplannen en maandelijkse rapportages

–                 de financieën beter besturen i.o.m. Accounts

–                 donormanagement

–                 netwerken met (partner) organisatie, overheden etc.

Als eerste heb ik de nieuwe HR Manager erbij betrokken, Soumya, een enthousiaste, intelligente man die van aanpakken weet. Hij en ik zien meteen de valkuil dat rapporteren zonder indicatoren moeilijk is.

Maar goed, als voorloper hiervan bedacht Jaga dat hij voor de huidige beoordelingsgesprekken van de managers wel wat input kon gebruiken en vroeg mij een rapport samen te stellen met de financiële gegevens per afdeling, per kwartaal. Met daarnaast persoonlijke informatie als wat voor extra activiteiten men heeft gedaan naast hun reguliere taken en wat hun leerproces was afgelopen jaar.

Gauw (want ik had maar 1,5 dag voor ik een halve week weg was) Accounts gevraagd voor input, wat denk je? De kwartaalgegevens worden ieder kwartaal overschreven! Waarom? Tja, de kwartaalgegevens worden eenmaal in het kwartaal gepresenteerd en dan gebeurd er niks meer mee dus waarom zou je dat excelsheetje bewaren??? Ik viel steil achterover.

Nou is de informatie wel beschikbaar, maar dat kost dus 2 dagen tijd en Accounts is erg druk want het is de sluiting van het financiële jaar. Dan maar concentreren op het maken van een template om de extra activiteiten vast te leggen. Dat de deur uitgestuurd met de vraag na een week te reageren.

Puf… Relaxed zet ik me de volgende dag in de trein naar Delhi, want in het weekend heb ik de overdracht van het vorig vrijwilligers comité naar Jane, Joyce en mij. De volgende dag, zaterdag, aangekomen en meteen door gegaan naar het overleg. Leuk om Peggy, Mutya en Jane weer te zien. Na 4 uurtjes houden we het voor gezien en gaan we relaxen voor we ons klaarstomen voor het afscheidsfeestje van Peggy, Debbie en Mutya.

Peggy en Debbie hebben hun twee jaartjes erop zitten helaas en Mutya neemt afscheid na 1,5 jaar. Het is een leuk feest met veel oude bekenden, ontzettend grappig, en ik leer hier ook de nieuwe volunteers kennen. Hun in country training is net afgelopen.. de gelukspoeperds.. ze hadden maar 3 weken en zaten in een luxe hotel!!

Zondag was winkeldag want ja, je moet je kansen waarnemen hoor! Ik heb nu dus een een hele leuke markt ontdek, ik ben in gedachten al een volgende bezoek aan het plannen.

Maandag was netwerkdag, hahaha. Ik ging naar het VSO kantoor om met iedereen effe te kletsen en als comitélid de nodige balletjes aan het rollen te brengen. ’s Avonds weer in de trein, ditmaal met Blanca en Enrique. Nieuwe volunteers, een Spaans stel overigens, voor het slagveld van Bhuba! 😉

Want met het naderend afscheid van Caro (nog maar 2,5 maand te gaan!) en Neil (vertrek in september), zag ik een saai bestaan voor ogen. Leuk stel en ze hebben twee weken bij mij gelogeerd in afwachting van hun huis en tijdens de afwezigheid van Caro (die nu nog aan het feesten is in Kerala met haar vrienden).

Huppakee, klaar voor het werk en de reacties van de managers op de template…. oeps, het valt tegen: van de 17 managers heeft er eentje gereageerd. Dus iedereen gebeld, paar dagen later herinneringsmailtjes verstuurd, en weer gebeld. Nu hebben aan het einde van de tweede herinneringsweek 75% gereageerd.

Verder heb ik me met weinig bezig gehouden, maar vooral met mail en skype. Het is goed om regelmatig contact met Nederland te hebben.

Tenslotte, nog dit stukje..

Nadat ik mij gisterenavond omdraai na mijn ‘avondtoilet’ schrik ik me het gompie, in de badkamer loopt een reuze-kakkerlak (zo groot als de helft van mijn hand)! Snel loop ik naar de keuken en met de “kills 5x faster” spray sluip ik naar de kakkerlak toe en spray hem (of haar?) enthousiast. Chips, ik moet nog een minuut achter de kakkerlak aan sprayen voordat ‘ie met zijn pootjes omhoog ligt. En dan moet ik hem nog weggooien, ieeeks!!

Dit stukje haalt het echter bij lange na niet bij ons eigenste VSO-gieren-brullen-en-lachen verhaal over “Aanpassen Aan India”, dat ik jullie ook niet wil onthouden.

VSO’er Ellen woonde in Delhi tot vorig jaar en had regelmatig last van haar stoelgang (met andere woorden, de overbekende ‘Delhi belly’). Op een avond spurde ze naar haar (westers!, belangrijk detail zul je gaan ontdekken) toilet en op het moment dat ze door haar knieën ging, besloot haar –tot dan toe nog onbekend– huisdier de waterrat letterlijk zijn kop op te steken in ditzelfde toilet!

Met haar broek opgeschort tot haar knieën holde ze naar de deur om de buurman te halen. Oeps, eerst maar even aankleden (gelukkig is de aandrang gezakt)! Billy, zoals ze hem nu genaamd heeft, is echter alweer ondergedoken als ze met de hulp terugkomt.

Moraal van het verhaal?
Als je in Delhi gaat wonen, laat je een rattenveilig toilet aanleggen. Een stalen raster wordt onder je plee vastgezet om alle Billy’s tegen te houden!