Bijenplaag

Country: India by Lisette

31-08-2006

Zondag keek ik op mijn balkon en wat denk je? Hebben we ineens een bijennest!!

Maandag Mahindra gesproken, onze care-taker van het flatgebouw, dat we niet zo dol zijn op bijen en dat het nest zo snel mogelijk pleite moet. Hij heeft de bijenman al gewaarschuwd zegt hij.

Dinsdag is de bijenman nog niet geweest, en Caroline en ik zetten de aanval samen in, “Maar Mahindra, we zijn bang voor de bijen!” Zelf vindt hij ze ook gevaarlijk, dus hij belooft dat morgen de bijenman komt.

De bijen zijn op zich rustig, ik kan nog steeds mijn was op het balkon hangen (aan de andere kant), ze doen je niks. Dagelijks zie ik het nest groeien, en in de avond krijgen we wel erg veel bijen ín het appartement, en dat is toch minder geslaagd. Vooral mijn foto van de Taj Mahal vinden ze geweldig.. hangt namelijk kort onder de lamp.

Woensdag is dan onze verlossing! In de avond komt de bijenman, een jong mannetje dat onder het nest gaat staan, er eens met zijn handen over aait (“Ze doen echt niks hoor”), en bedenkt hoe hij ze het beste kan uitroken. Hij vertelt ons dat het de Koninginnebij is, dat het ongeveer 10.000 stuks zijn en dat je ze vooral niet kwaad moet maken. Vervolgens hijst hij zich eerst eens in zijn beschermingspak wat bestaat uit een gescheurd regenpak, blote voeten en handen en de motorhelm van Caroline om zijn hoofd te beschermen…

Aan het einde van een fietsband houdt hij een lucifer en zo rookt hij de bijen uit. Wanneer er voldoende bijen van het nest zijn afgevallen/verschroeid/gestikt/weggevlucht, vraagt hij Mahindra om een dikke tas waar hij het nest in kan doen. Helaas is de tas te klein, d.w.z. de opening is te smal. Dus wordt de brede zijkant (de tas is een soort verticale rechthoek) losgescheurd en de originele opening met een touwtje bij elkaar gebonden. En zo doet de bijenman langzaamaan de tas over het nest heen tot het helemaal bedekt is. Snel sluit hij de tas wat betekent dat het nest wordt losgescheurd van het balkon en dit maakt de bijen natuurlijk behoorlijk woedend. Degene die ontsnappen zetten de aanval in en ik pleit um.

We sluiten de balkondeur en mijn slaapkamerdeur en dan staren Caroline en ik samen een beetje triest ernaar. Stel je voor dat de arme man zo vaak gestoken wordt dat hij acuut naar het ziekenhuis moet? Zijn we dan nog wel op tijd? Maar we maken ons zorgen om niks want hij klopt op de deur, Mahindra doet open en doodt samen met hem nog een legioen ontsnapte bijen (mijn slaapkamer is een slagveld), ruimen alles netjes op, en lopen rustig naar beneden. Eh… en wat gebeurt er met het nest? “Dat verdrinken we”, echoot het door de gang. Of dat betekent dat het nest weer uit de tas is gehaald weet ik niet.

Ze komen terug voor een check en er is een beetje achtergebleven, op het allerhoogste puntje van het balkon zitten nog een paar bijen, die haalt hij dus ook weg in een gewoon plastic tasje en na alle spanning, ploffen we nog vol adrenaline op de bank. Ons balkon is zwartgeblakerd, maar in ieder geval kan ik nu weer rustig slapen! Gááp..

En wat denk je… sta ik vanmorgen op (om 7 uur kwam de poetsdame al!) zijn de bijen weer gewoon begonnen aan een ander nest, op precies dezelfde plek. Bugger big time!!