Treurige tijden

Country: India by Lisette

10-09-2006

Ik hoor deze week vooral treurige verhalen, je wordt er toch wel even stil van hoor. Hier een voorbeeld van liefdesleed door het kastensysteem.

Ik ontmoette een tijdje geleden een leuk, jong stel dat verliefd door de stad dwarrelt. Heerlijk om te zien. Helaas blijkt het niet zo makkelijk te zijn om verliefd door de stad te dwarrelen. “Hè, hoe bedoel je”, dacht ik naïef. Het blijkt dat er een hoop gaande is rondom dit verliefde stel omdat ze volgens de familie niet verliefd mogen en kunnen zijn.

De ouders van Abhijit hebben zijn relatie met Aditi geaccepteerd, al is zij niet alleen van een andere staat, maar ook een andere religie aanhangt. Hij is van Orissa en Moslim, zij is Punjabi en Sikh. Ze waarderen elkaars religie en gaan samen naar moskees en Sikh tempels. Haar ouders willen Aditi echter uithuwelijken aan een Sikh man want zij geloven niet dat ze buiten het kastensysteem kan trouwen.

Nou wil Aditi niet uitgehuwelijkt worden maar ook niet tegen haar ouders ingaan en trouwt dus niet met Abhijit. Impasse. Toen ik hen deze week sprak vertelde ze dat ze net terug was van een visite. Haar vader had haar praktisch de deur uitgezet met de mededeling dat als ze ooit met Abhijit trouwt zij niet meer tot de familie behoort. Vol ongeloof heb ik haar aangestaard. Toen ze haar verhaal vervolgde met wat haar moeder toevoegde aan dit ‘gesprek’ viel mijn mond open. Hoe vreselijk dat je eigen moeder je voor alles kan uitmaken omdat je je hart volgt. Het relaas eindigde met haar vaders dreigement dat als ze trouwt en hij haar daarna ziet haar persoonlijk zal neerschieten. Slik. Daar sta je dan met je westerse begrippen over huwelijken.

Het koste mij heel wat tijd om mijn gedachten op een rijtje te krijgen. Om hierover te kunnen praten met hen want zij wilden graag weten wat ik hier van vind. Dat ik geschokt was, was wel duidelijk door mijn gezichtsuitdrukkingen. Ze willen eerst graag meer weten hoe mijn ouders tegenover een love-marriage staan. Tja, positief. Want uithuwelijken gebeurt niet in Nederland in de laatste 150 jaar. Maar hoeveel invloed hebben je ouders uiteindelijk op je partner? Eh.. weinig?!

Ik kan in zoverre begrijpen dat haar ouders de traditionele gebruiken willen volgen, dit is wat zij zelf kennen, herkennen en rust in vinden. Dat het idee van een liefdeshuwelijk in hun ogen volstrekt niet mogelijk is, is moeilijker om te begrijpen. En dat ze zover gaan om Aditi te bedreigen vind ik onbegrijpelijk. Gewoon omdat het zo ver staat van mijn eigen overtuiging en ervaring. Natuurlijk willen haar ouders het beste voor haar, zoals iedere ouder dat wil. En hier is het ook erg belangrijk dat het ook het beste voor de familie is. Het is in India een stuk “collectivistischer” ingesteld dan in Nederland. Ook wel zo fijn, normaal gesproken.

Aditi en Abhijit hebben een oplossing. Ik kijk ze blij aan. Geweldig! Nieuwsgierig vraag ik wat het is want ik zie natuurlijk geen oplossing, daarvoor ben ik te nieuw in dit land. Ze vertellen, toch enigszins verdrietig, dat ze besloten hebben tien jaar te wachten met hun bruiloft. Ik val bijna van mijn stoel af. Tien jaar? En wat bereiken ze hiermee? Simpel, in de tussentijd kunnen Aditi’s ouders haar zusjes uithuwelijken (die zijn allemaal tieners op het moment) terwijl zij wordt gezien als een ‘oude vrijster’. Op die manier kan ze haar familie voor de grote schande behoeden en haar zusjes gelukkig maken.

Aditi probeert zich erbij neer te leggen dat haar ouders nooit haar keuze zullen begrijpen en respecteren. Dat is moeilijk, maar ze denkt dat ze daarmee kan leven. Maar niet met het idee dat ze het leven van haar jongere zusjes ‘verpest’. Ik ben verdrietig, zoiets moois als liefde wordt zo lelijk gemaakt. En verknalt niet één of twee levens, nee een hele familie. De last op haar schouders drukt zwaar op haar. Ze twijfelt of ze wel de juiste beslissing neemt. Maar ze weet ook niet wat voor keuze ze anders heeft. Impasse met de beste bedoelingen. En ik, ik kan niets doen behalve luisteren, steunen in welke beslissing ze ook neemt en hopen dat haar ouders in ieder geval met Aditi blijven praten en niet op oorlogspad gaan. Liefde, is het ooit gemakkelijk?