The World Around Us

Strategic meeting en de rest van de week

Country: India by Lisette

19-06-2006

Pfff, het duurde héél lang voor het weekend was door een supervergadering die twee lange dagen duurde en om dan alleen een zondag te hebben om bij te komen is juist weer héél kort!

Donderdag

De vorige column op de site gezet natuurlijk en in de avond tevreden gemopperd tegen de TV in het cafeetje van ‘ons’ hotel Mayfair. Samen met Rosel, Neil en Caroline keken we naar Engeland – Trinidad. We hadden zelfs een sjaaltje nodig vanwege de airco, hmmm, puur genot!

Vrijdag en zaterdag

Voor de eerste keer is er een strategisch overleg gepland met alle managers van CYSD, dus ook met degenen die de DRC’s runnen (District Resource Centre) en andere departementen in de staat. De bedoeling is dit halfjaarlijks te laten plaatsvinden, maar je kunt je dus voorstellen hoeveel er in dit allereerste programma gestopt was en wat er allemaal bespraat werd! Hierdoor duurde de vergadering twee volle dagen, van 9.30u t/m 18.30u! Dan ben je dus moe, heel moe. Onze zaterdagavond bestond uit het bekijken van een film (Narnia) en het sloom opeten van een telefonisch bestelde en op de scooter gebrachte pizza.

De vergadering was wel heel leuk voor mij, ik heb nu alle managers ontmoet en een wat betere indruk gekregen van CYSD. Haar tentakels reiken ver!! Het is ook erg leuk om te zien hoe graag men het allemaal goed wil doen en dat de meesten echt een visie hebben van wat ze willen bereiken met hun team. Maar het was ook wennen voor me, want het is wel effe op een ander niveau opereren hoor! Achteraf gezien vind ik het grappig dat het toch heel natuurlijk lijkt dat ik er tussen zit, dat zou ik nou in Nederland nooit vinden volgens mij. Heel goed voor je zelfvertrouwen!

Wat ik dus weer helemaal geweldig vind, is dat iedere dag begon met een sessie met een non. Zij hebben een programma dat Self Management Leadership heet, het combineert Westers management met Oosterse spirirtualiteit. Heerlijk! Je krijgt geweldige schema’s voorgeschoteld, precies zoals dat hoort bij zulke cursussen (slecht gekopieerd uit een boek en dan scheef gezet op de projector, zodat iedereen met een scheef hoofd alles scheef zat over te schrijven) en dan doe je tussendoor eventjes een mantra om je geestelijk gebeuren in evenwicht te brengen. Maar echt, ze bracht goede dingen naar voren.

Iets minder was dat op dag twee IT er enorm van langs kreeg. De situatie is me nog duidelijker geworden dan van tevoren: na jaren ontevredenheid vonden ze nu een uitlaatklep.. en dat vertellen ze dan tegen mij, Sarada werd volledig genegeerd! Uiteraard willen ze alles meteen, het kostte mij nogal wat moeite om uit te leggen dat je eerst een goed plan moet hebben, moet communiceren met hen om te weten te komen wat ze nou exact willen en dat je dan pas een leuke softwaremodule voor ze kunt bouwen.

Toen dat tot ze doordrong (al twijfel ik eraan dat men gelooft dat ik iets voor ze kan betekenen want er is absoluut geen vertrouwen), wilden ze in de tussentijd ‘dan maar iets’. Ja, dat slaat dus nergens op! Dan kun je beter op dezelfde voet doorgaan als nu (alle rapportages met de hand uitwerken, want er is geen enkele database waarin staat hoeveel mensen mee doen aan een project en wat het slagingspercentage is van zo’n project), dan verdoen we beiden onze tijd niet met het maken van een tijdelijk softwarepakket.

Gelukkig had ik de steun van Jagadananda (Member Secretary) en ook van Sahoo-ji (Chairman). De druk is opgeschroefd en na nog wat gepraat met Sarada heb ik voor mezelf besloten dat als ze hem willen dumpen, ik ze daarin van harte steun! Hij is niet gemotiveerd, wil niet weten wat CYSD doet, laat staan met collega’s praten in hoeverre een softwarepakket voor hen kan werken en wat zij ervan verwachten, wil alleen doen wat hij leuk vind en tenslotte kan hij gewoon niet nadenken. Okay, ik ben ook niet de snelste, maar hij kán het niet.

Toegegeven, aan de andere kant heeft men veel moeite te begrijpen waar IT voor staat, zo denken een aantal collega’s bijvoorbeeld dat als we een softwarepakket gebouwd hebben, wij ook de data voor hen gaan bijhouden.. dacht het niet! Dit is dus waar ik een uitdaging in zie, proberen een brug te slaan tussen beide partijen en met elkaar in gesprek gaan, vertrouwen winnen en IT in begrijpelijke taal uitleggen. Een voorstel van mij is daarom om dit jaar per kwartaal een bezoek te brengen aan alle districtkantoren e.d., om zo een veel beter gevoel te krijgen bij wat ze doen en om eens in hun eigen omgeving te praten over wat ze nou precies nodig denken te hebben, zonder dat ze steeds naar Bhuba moeten reizen. Veel respons kreeg ik niet op dit voorstel, ik denk dat men eerst eens gaat afwachten of ik ook daadwerkelijk kom, haha! Maar Jagadananda (ik vind de naam te lang, dus besluit om voortaan hem Jaga te noemen in mijn mails en columns) begon te stralen van blijdschap..

Een leuk detail over deze vergadering is de ‘refreshments’ die we kregen. In de morgen kregen we allemaal een paar stukjes mango waar iedereen lekker aan begon te sabbelen en in de middag kregen we op vrijdag een banaan met een drietal cashewnoten en op zaterdag van die grote gele erwten met rauwe rode uien. Er waait namelijk een frisse wind door CYSD, dictatoriaal heeft Jaga besloten dat we met zijn allen gezonder moeten eten, en dus krijgen we alleen gezonde snacks. Dat het merendeel van de Indiërs diabetes heeft en daarom eigenlijk geen mango zou moeten eten is natuurlijk een ieniemienie detail waar je niet over moet vallen. Maar in de middag moest ik toch een paar keer mij goed concentreren zodat ik niet de slappe lach zou krijgen, óf over de 3 nootjes óf over het bordje met erwten waar iedereen enthousiast aan begon zodat ik tussen smakkende mensen zat te vergaderen en af en toe een stukje erwt van mijn arm moest afgeven omdat mijn buurman spetterend aan het woord was.

Zondag

Ik heb even zitten praten met de overbuurvrouw, een leuke vrouw die haar gezicht steeds heel kort bij de mijne brengt wanneer ze goed Engels wil praten. Ze is aardig, Caroline heeft al vaker met haar zitten kletsen maar ik zie haar bijna nooit. Dat is vanwege haar geestelijk gehandicapte dochtertje waar het nu heel slecht mee gaat. Ze is 13 met het verstand van een paar jaar. Enkele jaren geleden kon ze nog gewoon lopen, maar nu niet meer en sinds 2 maanden eet ze ook niet meer waardoor ze nu astronautenvoeding krijgt, echt sneu om te zien, zo’n lief snoetje en dan zo’n enorme slang in d’r neus. Ze reageert ook nauwelijks meer, volgens mij alleen nog maar op haar ouders, broertje en de dochter van onze schoonmaakster die al een paar jaar op haar past.

Onze schoonmaakster werkt namelijk voor haar, ze spendeert er meer tijd dan in haar eigen huis. Haar dochter is nu 15 jaar en heeft een maand geleden besloten weg te lopen met een of andere jongen. Ze woont nu bij de jongen en zijn ouders in huis, Mamtas (haar moeder) is er helemaal kapot van. Dat doet dus het leven in een sloppenwijk. Vaak trouwt men daar de kinderen ook heel jong omdat ze anders toch zwanger worden. Er blijft ook niets verborgen in zo’n wereldje.

Terug naar het dochtertje van onze overbuurvrouw (ben de namen weer kwijt hoor.. het is allemaal zo verwarrend, moet echt alles op schrijven om er iets van te kunnen maken en het zo te kunnen onthouden), ze speelt alleen maar met muziekinstrumenten, van dat speelgoed voor 1+. Maar het is hier niet verkrijgbaar, en dat is jammer. Haar broer kocht het voorheen voor haar omdat hij in London woonde maar hij is verhuisd naar Bombay en daar is het ook niet te koop. Gek hè, we vinden het zo normaal dat we al dit soort speelgoed overal kunnen kopen, terwijl het hier niet te verkrijgen is. Caroline gaat volgende week voor 3 weekjes naar huis en ze zal daar proberen iets leuks voor haar te vinden.

Verder ga ik in de middag naar Maricor en Neil want Maricor is jarig, joeperdepoep! Want denk je, is ze aan het slapen…. middagdutje in de tropen! Maar goed, ze heeft sinds vrijdag een TV en sindsdien is ‘footy’ steeds in beeld. Ik heb meteen geregeld dat ik woensdagavond kan blijven slapen voor de wedstrijd Nederland – Argentinië die hier ’s nachts om half een begint. Haha, het lijkt wel een hostel bij hun: Rosel slaapt er nu bijna een week, vorige week was Praveen er twee dagen, Ken verblijft er regelmatig en nu ik!! Gelukkig is het nog gratis 😉

Maandag

Het plan was om vandaag naar het politiebureau te gaan want ik moet 40 dollar betalen en een brief afgeven betreffende VSO. Hopelijk betekent dit dat ze nu het visum gaan verlengen, vorige week was dat nog onmogelijk wegens de briefwisseling tussen het politiebureau en FRO in Delhi. Alleen heb ik hen een beetje verkeerd begrepen, ik dacht dat ik het geld op het bureau moest afgeven (deposit the challan), wist ik veel dat challan het Indiase Engelse woord is voor ‘receipt’ (bon). Ik moet dus eerst naar de bank om het geld te storten en met de bon (het ding is bijna een meter) moet ik dan naar het politiebureau. Het plan is om morgen de tijd hiervoor te nemen en dan ga ik maar meteen vragen hoe het staat met mijn volgende visum want deze verloopt over twee maanden alweer, haha!

Na het werk ga ik eerst naar een hutje langs de kant van de weg om daar te kijken wat voor houtwerk ze maken. Ik wil namelijk een boekenkastje (het is hier allemaal in minivorm) en een schoenenkastje (wij dames hebben natuurlijk tezamen een grote collectie slippers verzameld) voor in de huiskamer. De maten (aangegeven in knopen in een touwtje want we hebben geen meter – zijn we crea of niet?) zijn ongekend groot voor de man, dus terwijl hij stug blijft praten in Hindi en ik reageer met “Hindi nahin, mu alpa Oriya kahe” (Ik spreek een beetje Oriya, geen Hindi) vlucht ik toch maar naar het Engels.. helaas zijn mijn afdingcapaciteiten hierdoor verkleind waardoor ik eindig met een veel te hoge prijs (15 euro voor beide kastjes). Ach, het was leuk om eens te proberen..

Hierna loop ik naar Dr. Das voor een check-up en hij is nog steeds niet tevreden. Het kopen van de nieuwe medicijnen is een verhaal op zich.. de meesten zijn niet te verkrijgen. Bij het vierde winkeltje vind ik fantastische klantvriendelijkheid: de jongen plant mij op een stoel en gaat op zijn fietsje rond naar de andere winkeltjes in de buurt om voor mij de medicijnen in te kopen. De geroepen wachttijd van 5-10 minuten moet je natuurlijk niet serieus nemen, dus tevreden wacht ik een half uurtje. Ondertussen ben ik mij een lokale bekendheid gaan voelen met alle nieuwsgierige blikken (ik lijk wel bewijsstuk no.1 in een door de landelijke media gevolgde rechtszaak).

Ik bekijk rustig een kikker die vindt dat ‘ie wel lekker zit tussen mijn voeten en wacht tot hij een voorbij dribbelende tor naar binnen slurpt met zijn enorm lange tong. Wanneer hij met volle maag weg hupt vraagt een jongen geïnteresseerd of ik weet wat dat beestje is. “Ja hoor, een kikker”. De jongen knikt verheugd, “je weet het natuurlijk van een plaatje!” “Nou nee, wij hebben ook kikkers in Nederland.” “Oh… je komt uit de UK, wat leuk!”

Wat ik ook probeer, de jongen is ervan overtuigd dat ik Engels ben. Verveeld draai ik me dan maar om naar het winkeltje want zie hier.. er komt net een nieuwe lading medicijnen aan. Nou moet je niet vergeten dat het hier in India draait om micro-economie, want de aanvoer van nieuwe producten komen hier aan op de fiets en in een boodschappentasje. Een drietal pakjes maandverband ( “met vleugels!” zie ik), een doosje medicijnen van dittum en een doosje medicijnen van dattum.

Dinsdag

Goh, ik had het bijna druk vandaag! Stress!! Mijn werkmail werkt nu plotseling wél dus ik kreeg ineens mailtjes waar ik allemaal snel op moest reageren omdat het zo slordig staat anders. Ik ben begonnen aan het globale project plan – wat een uitdaging! Verder heb ik een goed gesprek gehad met Sikta, het is echt ongelooflijk hoeveel frustraties er bij iedereen ineens naar boven komt! Ik heb maar heel veel geluisterd vandaag.. Ik bedacht me daarna dat we nu in een vicieuze cirkel zitten: iedereen wijst met de vinger naar IT en de IT’ers wijzen met de vinger naar de andere collega’s. Daarom heb ik bedacht dat het misschien een slim idee is om tijdens de volgende managersvergadering (die vindt maandelijks plaats) eens alle kaarten op tafel te leggen. Dit door iedereen de kans te geven hun frustraties op te schrijven op een stukje papier, dit te groeperen en dan door verder te vragen naar oplossingen voor deze problemen.

Ik denk dat we hiermee aangeven dat ik ga proberen een brug te slaan tussen “ons” en “de rest” om er zo een “wij” van te maken zodat we kunnen samenwerken om te komen tot de ontwikkeling van verscheidene systemen waar iedereen iets aan heeft. Tevens denk ik hiermee een situatie te kunnen creëeren waarin ik kan aangeven dat ik vanaf nu een frisse start wil zodat de oude problemen in het verleden blijven. Dit idee moet nog wat verder uitgewerkt worden voor ik het kan gebruiken zodat het een (hopelijk) succesje wordt, maar de grove lijn is er wel.

Oh en dan is het voor vandaag nog even leuk om te melden dat ik naar het politiebureau ben gegaan. Even wachten op Mr. Das terwijl een collega van hem naast mij met zijn voeten op het bureau lichtelijk zit te snurken.. Geen vriendelijke groet, maar ‘eh?’ met een vage hoofdknik wordt me toegeworpen. Ik geef hem het benodigde bonnetje en de brief en hij gaat eens zoeken naar mijn mapje.. en daar kom ik dan onder het stof tevoorschijn.. raar hoor om jezelf zo in een mapje terug te vinden – alsof je geen echt persoon bent die tegenover hem zit!

Hij drukt zijn bril nog eens goed op zijn neus, snuift eens ontevreden in de lucht en leest alle papieren nog eens aandachtig door en ja .. ja.. er is weer een nieuwe regel bedacht: ik moet de overeenkomst tussen CYSD en de regering van India kopiëren en morgen naar hem toe brengen. Dan zal hij morgen mij een verblijfsvergunning toekennen t/m maart 2008! Terug op kantoor spreek ik even met Premananda (degene die mij hier altijd zo goed mee helpt) en hij schiet in de lach.. “dat komt omdat ik er niet bij was!”

Hmmja, dat kon wel eens de reden zijn.. En dan komen de onontbeerlijke vragen: tussen wie moet de overeenkomst zijn? (CYSD heeft overeenkomsten met de staat én met de centrale regering) Welke overeenkomst precies? (er zijn meedere typen).. Ja, daar heeft die man dus nooit iets over geroepen.. Morgen is er dus weer een vervolg.. want we gaan met een stuk of 10 kopietjes naar het politiebureau.. wat zal het worden?