Namaste! De eerste dagen op een rijtje

Country: India by Lisette

24-03-2006

Heb ik na twee dagen al de eerste indrukken op papier, nou ja in Word, is het onmogelijk om het op de website te krijgen! Bugger big time zoals de Ozzie dat noemen.. Just keep on smiling! Maar met hulp van de man achter de schermen lukt het, joepie!

Heel kort opgesomd kan ik hier zetten dat de dagen nogal intensief zijn. Veel nieuwe indrukken, veel nieuwe mensen, veel nieuw eten, veel nieuwe taal, veel onderhandelen, veel wachten en veel via vele omwegen!

Ik zal er wat dingetjes uitlichten zodat jullie een beetje een gevoel krijgen bij alles:

De mensen van het VSO-kantoor zijn fantastisch. Ze zijn allemaal even enthousiast, blij dat je er bent, maken dat je je erg welkom voelt, maar zijn tevens erg serieus. VSO geeft natuurlijk het goede voorbeeld door een dove én een blinde persoon in dienst te hebben. Dit is ook de reden waarom we gebarentaal gaan leren!

De zes weken durende training in New Delhi is veelomvattend en neemt heel wat tijd in beslag. Je bent er volle dagen mee bezig + de benodigde studieuren. De taalles is heftig want je moet in 6 weken heel wat leren, maar het is gelukkig voorlopig met gebruik van het Latijnse alfabet. De eerste twee dagen schreef ik achter de woorden de fonetische uitspraak, maar zie hier mijn vooruitgang: “Namaskar, apana kemiti acchanti? Dhanyabad, mu bhala acchi”. Vertaling: “Hallo, hoe gaat het met je? Dank je, met mij gaat het prima.” Onze leraar komt uit Orissa, dus hij geeft ons tussendoor ook veel informatie over de staat, erg leuk!

Waar je ook behoorlijk aan moet wennen zijn de wachtrijen.. ergens een uurtje of twee moeten wachten is normaal! Ik kan hier twee voorbeelden geven, de eerste betreft het reserveren van een treinkaartje. Jaja, niks te doen met een NS-kaartautomaat, nee hier ga je naar een reserveringskantoor waar 10 loketten open zijn (waarvan 1 loket voor de dames is). Vervolgens sta je hier dus te wachten.. je mag per persoon maar 1 reserveringsformuliertje invullen, wat tot gevolg heeft dat hele families in de rij staan. Dit maakt het er niet sneller op want zo komen natuurlijk intensieve discussies op gang. Zucht, en wanneer wij eindelijk aan de beurt zijn, kijk je naar een chagrijnige man die ongegeneerd in zijn kruis staat te krabben achter zijn burootje.Er kan soms ook een nadeel zijn aan dat langer zijn, want ja ik ben hier vrij lang!

Het tweede voorbeeld dat ik beloofde is voor het verlengen van je visa. Ik ben hier namelijk op een toeristenvisum van 3 maanden. Eerst moet je een nummer ontvangen en als je dan aan de beurt bent blijkt dat je alleen maar een papiertje hebt dat je recht geeft op toegang tot het gebouw… Dus huppakee het betreffende gebouw naar binnen, formulier invullen, blijkt dat je natuurlijk weer allerlei kopieen nodig hebt, die gemaakt, weer terug en alles ingeleverd. Vervolgens sta je te wachten tot je één ons weegt.

Ik kom tot mijn verbazing een Vlaamse meid tegen die bij een bank werkt in Mumbai (Bombay oftewel Bollywood) en we zitten wat te kletsen. Dan komt iemand van het VSO-kantoor aanrennen (heeft nu pas toegang verkregen tot het gebouw) dat we in de verkeerde rij staan en dat onze visa zo niet toegekend zal worden. Ze praat met meerdere personen achter hun respectievelijke tafeltjes (meer is het namelijk niet) maar ook zij krijgt het niet voor elkaar. Dus geen werkvisum, en nu? Tja, volgens haar moeten we het over een maand ofzo nog een keer proberen. Het schijnt vrij normaal te zijn dat je afgewezen wordt maar het papiertje later alsnog krijgt. We laten het dus maar over ons heen komen.

Auto-riskshaw.

Iedere dag is het opnieuw een belevenis om met de auto-rikshaw op plaats van bestemming aan te komen. Als buitenlandse stoppen ze vaak genoeg voor je, dus dat is geen enkel probleem. Maar dan begint het onderhandelen! De meesten vragen het driedubbele van het eigenlijke bedrag dat je zou moeten betalen voor die afstand. Het is me wat, roepen ze 90 rupees en jij 30, wordt er vervolgens eerst heftig nee geschud, blijf 30 zeggen en de prijs wordt 70 rupees. Ga vervolgens mee naar 35 of 40 en hun antwoord is 50 rupees.

En dan begint het wegrijden nadat je hebt aangegeven nog steeds maar 40 rupees te willen betalen. Na enkele meters stoppen ze en beginnen ze te roepen, en met geluk krijg je een hoofdbeweging dat je kunt instappen, zo niet dan moet je nog even doorgaan..

En hun gedrag/bewegingen zijn best moeilijk te interpreteren, het zijn geen Nederlandse uitnodigende bewegingen. Vervolgens zie je half Delhi in de hoop je op die manier te kunnen overtuigen dat je toch meer moet dokken. Naast het stiekeme voordeel dat je op deze manier veel van de stad ziet, zie je ook meer ellende. De buurt waar wij verblijven en de buurt waarin het VSO-kantoor ligt zijn vrij goed. Dus plots zie je bedelende kinderen, of kindjes die een krantje proberen te verkopen aan autobestuurders, of een man die aan lepra lijdt. Het vreemdste van alles is misschien nog wel dat iedereen het zo normaal vind, niemand die er aandacht aan lijkt te schenken.

Het vrolijke van de week is natuurlijk mijn verjaardag, bedankt aan iedereen voor alle kaarten en emails! Op de dag zelf werd ik getrakteerd op een taart (choco, mmm) met als traditie dat ook meteen heel je gezicht wordt ingesmeerd met de taart! Sta je daar dan de slappe lach te krijgen met choco op je wangen en een dot slagroom met een kers op je neus!! In de avond heb ik de mede-volunteers getrakteerd op een lekkere ijs. Heerlijk, voor je hier beslist welke smaak je wil, mag je eerst vanalles proeven! Nadat ik de prijs hoorde, snapte ik het plots ook wel, haha, ja internationale ijs is prijzig (5 ijsjes kostten €8,50)!