Lake Chilika

Country: India by Lisette

04-09-2006

Nadat Caroline en ik vorige week een voice-over hebben gedaan voor een reclamespotje van een ‘international call centre training programme, call REDEFINE!’ en ik vrijdagavond voor het eerst naar een bioscoop ben gegaan met Raja voor een Hindi film –waar je gelijk mag meegenieten van gejoel en handgeklap– zetten Neil en ik ons zaterdagmorgen vroeg in de trein richting Balugan. Na twee uurtjes zijn we er al en zitten we in het dorpje Barkul aan Lake Chilika. Dit meer bestaat uit brak, zout water en ligt kort aan de zee.

We lopen wat langs de jetty, genieten van een uitzicht, lopen door het dorpje waar kinderen stoppen met spelen en ons toezwaaien ‘hello, hello!”. De mannen willen alleen maar een bootje aan ons verhuren en de vrouwen blijven op afstand. Ondanks dat het laagseizoen is, kunnen we toch met een bootje weg. Helaas niet naar het eiland waar de vogels aankomen in hun migratievlucht in de winter, maar wel naar een klein eilandje met een spannende tempel. Het is bloedje heet en met zonnebrand op zitten we blij in het bootje. Nog geen 10 minuten later kleddert de regen naar beneden. Zoals het hoort in India is het dak een kapotte zeildoek en we worden nat tot op het bot. 30 Minuten later komen we aan op het eiland en stopt het netjes met regenen.. en bedankt!!

De tempel is vreselijk oninteressant en Neil en ik gaan gauw het eiland verkennen. We volgens netjes een pad dat behoorlijk overgroeid is en natuurlijk glij ik uit op mijn slippers wegens de natheid. Oef! Het volgende moment zien we een pauw en ik kan zelfs van kortbij een foto maken! Een paar minuten later zien we weer een pauw en deze begint ons te volgen… hmmm, klopt dit wel?

Op een bepaald moment begint het beest wel heel akelig om ons heen te draaien. Ik geef hinten aan Neil, maar die stapt rustig verder. Okay, stoer zijn Lisette. Gelukkig begint de pauw rondom Neils benen te flappen met zijn vleugels maar al gauw ben ik aan de beurt. Zoals het een meid betaamt, stop ik.. roep Neil en zeg met een klein stemmetje dat ik het maar niks vind.. ‘Gewoon rustig verder lopen’.. Grrr, waarom zijn mannen altijd zo logisch? En dat de pauw‘s bek openstaat, klaar staat voor de aanval vind ik nog veel minder leuk! Gelukkig voel ik alleen maar veel gefladder en met een gilletje voor de schrik is ons avontuur voorbij. Eh.. dacht ik maar de eerste pauw staat nu op ons te wachten en dus begint het gedoe opnieuw. Nog maar een gilletje erbij en dan is het echt voorbij.

Zondag bestaat vooral uit uitrusten en wat lopen door een ander gedeelte van het dorp met een stoet kinderen, zingend, dansend, lachend en zwaaiend achter ons aan. Ook lopen we een tijdje door de rice paddies (rijstvelden). We komen kort in de buurt van een ander dorp (deze liggen allemaal maar enkele kilometers van elkaar vandaan) maar proberen dit te vermijden. Kinderen volgen ons op afstand en houden ons goed in de gaten en na een half uurtje durft er eentje terug te zwaaien naar mij! Hahaha, het is ongelooflijk hoe verschillend kinderen op ons reageren. En zo is het weekend gauw voorbij als we weer ‘home sweet home’ zijn in Bhuba.