Kerst, Nieuwjaar en vakantie

Country: India by Lisette

13-01-2007

Carolien, Laxmi en ik.

Kerstavond was gezellig, met enkele vrienden over. Ken bracht uit Kolkata de nodige alcohol mee, Neil het bier, Maricor de bekertjes (onze keukenuitzet is niet groot genoeg), Carolien is er ook en Shoya zit onder de bulten (het zoontje van de Japanse Akiko blijkt allergisch te zijn voor eieren). We ontmoeten de Japanse vrienden van Anna die wonen in Berhampur (Orissa) terwijl Anna al lang en breed weer in UK woont en ten slotte gaan we dansen bij de Mayfair waar we eindelijk Raja op de dansvloer krijgen en Mani de danstrofee wint.

Eerste Kerstdag was leuk en behoorlijk druk. De dag eerder zijn de cakes gebakken en de laatste cola en snacks ingeslagen. Opnieuw is er veel hulp: Akiko’s man maakt verse sushi, Elasha maakt heerlijke veg cutlets, Neil heeft een aardappelsalade gemaakt, ik maak een kokosnootsalade, Karen brengt gerookte kalkoenfilet met craberrysauce, gravy en een groentemix mee die de Chef van het Trident heeft gebakken voor ons. En zo hebben we een heerlijke lunch bij elkaar die toch de juiste kerstsfeer heeft.

Ik heb me opnieuw in mijn saree gehesen, Caroline is mooi opgedoft, ik mocht kerstkadootjes eindelijk uitpakken die ik al weken zat te ogen, kerstmuziek de gehele dag, Laxmi was voor de dag uitgedost en ik mocht nu wel een foto van haar nemen.

Het is goed weer dus we zijn veel op de veranda te vinden. Eh.. we? Nou ja, de gasten dan?! Wij rennen vooral rond om te zorgen dat iedereen steeds van iets is voorzien. Maar dat hoort zo.

Tweede Kerstdag is een tegenvaller: werken… Het is moelijk opstaan, gauw mijn tas voor de avond inpakken, ontdekken dat in nog steeds op de wachtlijst sta voor de trein vanavond naar Chennai en me wakker houden op kantoor en het nodige overdragen aan Jeetendra!

Dan op tijd naar station om te ontdekken of ik toch mee kan, zo niet dan moet ik de kaarten veranderen en dat kan maar tot 20.00u. Blijkt dat ik nét ‘confirmed’ ben, joepie! Vervolgens wel 2 uur moeten rondhangen op station, maar ach.. daar heb je een boek voor meegenomen.

De volgende dag kom ik om 18.00u aan in Chennai, kan mijn rugzak achterlaten op het station onder een wakend oog en zie George voor een etentje en een kop thee hierna. Gezellig bijgekletst en weer terug naar station. Achteloos vraag ik op welk perron de trein vertrekt naar Trichy, de stationchef kijkt me met grote ogen aan zegt zonder één keer met zijn ogen te knipperen dat ik naar een ander station toe moet! “Vlug, vlug!”, roept hij me achterna en ik vlieg zowat naar de auto-taxistand toe. Ruim op tijd kom ik aan op het andere station en hier puf ik even uit en schiet (alweer) om mezelf in de lach.

Links: Sri Rangateshwar Temple – pilaar met hangsloten.
Rechts: Uitzicht op Trichy vanuit Rockfort Temple.

Na een kort nachtje op deze trein, kom ik dan eindelijk op 6.00u ’s morgens aan op plaats van bestemming: Trichy oftewel Tiruchirapalli. Na een ochtendje bijkomen en lekkere brunch regel ik een taxi naar de bezienswaardigheden via het hotel. Hoe luxe! Ik geniet ervan om eens niet in een auto-rickshaw te zitten hobbelen maar in een auto met deuren, ramen en vering te zitten, me rond te laten rijden. Aan de andere kant vind ik het vreselijk om het leven waaraan ik normaal ook deelneem te zien vanuit deze luxe, toeristische, veilige ramen. Het is een vreemd gevoel.

In de Sri Rangateshwar Temple is het mooi. Het enige dat ik op de site zet is echter deze foto want de rest is nou ja, zoals een tempel. Hier zie je een pilaar met allemaal hangsloten. Wat het idee hier achter is weet ik niet, dat kon niemand mij echt uitleggen, jammer want ik ben wel nieuwsgierig.

Rockfort Temple is hard werk want je moet heel wat treetjes omhoog zoals je hier kunt zien (en dit is een foto genomen na de zoveelste bocht), maar absoluut waard vanwege het mooie uitzicht op Trichy.

Lourdes Church is zonder stoelen en met een stoet kinderen achter mij aan die allemaal een pen, chocolade, cola of geld willen. Pas nadat ik ga zitten, mijn handen inelkaar vouw en dramatisch mijn ogen sluit druipen ze af…

Sri Meenakshi Temple.

De volgende dag hijs ik me op tijd uit bed en pak de bus naar Madurai, nog zo’n stad waar je dé tempel moet hebben gezien. De busrit is maar 4 uur, ik zit comfortabel achter de chauffeur met voldoende ruimte for a change en geniet van het uitzicht op de bergen en probeer het getoeter van onze bus te negeren. In Madurai heb ik een hotel geboekt dat voor een leuke prijs een goede service e.d. geeft; tenminste dat zegt de Lonely Planet. En eerlijk = eerlijk het is ook echt zo goed. Mooie kamer, goed bed, schoon, ruim, room service.. zaaaaalig! Het is puur genieten!

In deze stad bezoek ik natuurlijk de Sri Meenakshi Temple (leuk, veel te druk en toeristisch met allerlei standjes die goedkope kitsch spulletjes verkopen), de markt daar rondom heen, koop een nieuw boek om mij te vermaken onderweg, bezoek het Gandhi Memorial Museum en dit is absoluut een bezoek waard voor iedereen die geïnteresseerd is in Gandhi’s leven. Ik ontmoet een Engels stel en val bijna om van verbazing wanneer de man pertinent stelt dat Gandhi een “phoney” was, een echte nepperd waar iedereen voor viel.

Vanuit Madurai ga ik de staatsgrens over van Tamil Nadu naar Kerala, waar ik begin in Kollam met de zogenaamde “backwaters”. De reis is op Oudjaarsdag en de begint 3 uur later dan gepland en duurt 2 uur langer dan de bedoeling was. Oeps… Maar de avond eindigde niet verkeerd met een aardig hotelletje aan het water met enkele andere toeristen.

1 Januari begint alweer vroeg voor mij want om 10.00u heb ik al een bootje geboekt om door de wateren rondom Kollam te gaan. Er zijn allemaal kleine eilandjes hier waar enkele mensen / families wonen die vrijwel allemaal een bootje hebben als transportmiddel. Sinds de laatst jaren is er een grote garnalenindustrie hier ontstaan waardoor de meeste mensen voor praktisch 1 familie werken. Het klinkt mij gevaarlijk in de oren, die afhankelijkheid maar de mensen hier zien vooral de vooruitgang. Kerala is voornamelijk Christelijk en de gids blijkt de lokale katholieke pastoor te zijn die letterlijk met zijn mond vol tanden staat als hij ontdekt dat ik nog nooit ben gaan biechten.

Op naar Kochi, echte toeristenstad, en helaas weer pech onderweg.. er is na een uurtje in de bus blijkbaar een staking die iets te maken heeft met Saddam Hussein’s terechtstelling. Aangezien ik geen Malayalam spreek en niemand Engels of Oriya kom ik verder weinig te weten. Met het zonnetje op mijn bolletje en mijn rugzak om zweet ik dus naar het treinstation waar ik gelukkig nog een kaartje kan krijgen voor de tweede klasse. Als de trein eindelijk komt dringt en duwt iedereen elkaar opzij om een plaatsje te bemachtigen. Na drie ellebogen in mijn zij en maag besluit ik dezelfde techniek te gebruiken en zwaai een paar keer met de rugzak om me heen. Het werkt en ik krijg het allerlaatste zitplaatsje op een houten bank waardoor mijn billen na een half uurtje al pijn doen.

Kochi bestaat uit een aantal eiland en op het eiland Fort Cochin staat de oudste kerk van India, gesticht door de Portugezen maar ook heftig gebruikt door de Nederlanders hier tijdens de VOC periode. Verder wat andere attracties gezien en natuurlijk de Kathakali Dance. Zoals wij in Orissa trots zijn op de klassieke Odissi dans is men hier trots op de klassieke Katakali dans. Deze dansen worden alleen door mannen uitgevoerd en gaat vooral om de handbewegingen die vanalles betekenen en de gezichtsuitdrukkingen die men tot de perfectie beheerst.

Een belangrijk onderdeel van de Kathakali dans is de make-up en de kostuums. In de make-up betekent groen dat je een goed karakter hebt, een God bent. Geel betekent dat je een vrouw bent, een beetje groen erbij en je bent “nobel” van karakter maar rood betekent een slecht karakter, een demon. Het is erg interessant om te zien maar na een uurtje dans had ik het wel gezien eigenlijk. Er is namelijk geen dans te zien, de mannen springen wel een beetje heen en weer maar zoals gezegd draait het vooral om de gezichtsuitdrukkingen, dus als je denkt iets gracieus te zien dan kom je bedrogen uit (tegenovergestelde dus van mijn geliefde Odissie dans). Daarnaast gaat het verhaal dat ik zag om het verslaan van een of andere demon en die man maakte dus tijdens de dans de meest vreselijke geluiden, constant schorre schreeuwen.

Het eten is trouwens wel erg lekker in Kerala, natuurlijk wordt hier veel vis gegeten en dit wordt vaak gebakken in kokosnootmelk, tomaten en allerlei kruiden (o.a. koriander dat ze hier overal in gooien – ik begin er behoorlijk verslaafd aan te worden, het is echt mjammie).

Na een paar daagjes moet ik weer verder volgens mijn strakke schema. Ik ben natuurlijk weer goed aan het plannen geweest want in korte tijd wil ik zo veel mogelijk zien omdat ik weet dat ik niet meer naar het zuiden toe ga. Keuzes, keuzes. Daar draait het toch om in het leven??

Mijn volgende stop voor 1 daggie is dus Munnar, een hill station waar je zo ver je om je heen kijkt theestruiken ziet! Rondom dit dorpje liggen 36 theeplantages, dus struiken genoeg! Het levert prachtige uitzichten op en voor het eerst in lange tijd heb ik het koud. Was totaal vergeten dat thee groeit in de heuvels / bergen en dat het dus een beetje frisser zou zijn.

Toeristen mogen alleen in het plaatsje Kumily naar een theefabriek dus als theeïne-verslaafde griet moet ik dus van mezelf naar het zuiden en hier is mijn wens vervuld. Maar helaas, foto’s nemen is verboden. Ook een Ayurvedic centrum bezocht waar je kon zien hoe enkele medicijnen bereid worden. Ook een kruidentuin bezocht en mijn bamboehut is ook erg leuk om voor drie daagjes in te wonen!

Links: bamboehut.
Midden: peper.
Rechts: koffie.

Laatste écht leuke dag is naar het Periyar Wildlife Sanctuary, ik ben benieuwd wat ik allemaal te zien krijg want bijna iedereen ziet wel iets. Ik hoop op de wilde olifanten, maar helaas… geen enkele te zien op de dag dat ik er ben. Ik verwacht niet echt een tijger te zien en ik krijg gelijk, alleen een voetafdruk die al een maand oud is. Het spannendste moment is wanneer ik lekker zit op het gras en even wat wil knabbelen. Zonder na te denken pak ik een mix uit mijn tas en omdat hier nootjes in zitten springt binnen een minuut een aap op mijn schoot! Erg verrassend zal ik je vertellen!! Gelukkig doe de aap niets maar wil duidelijk mijn zakje met de snacks. Tja, dan geef je het toch maar… Zodra de aap veilig in een boom op 3 meter afstand alles zit weg te knabbelen schiet ik weer in de lach, het was ook nogal een domme actie van mij!

Zo, het verhaal was lang genoeg deze keer met veel foto’s maar dan zijn jullie tenminste weer op de hoogte! Ik sluit mijn laptop af, de poetster is hier en net sprong een kikker geschrokken van het raam op mijn voorhoofd.. Hahahahaha…