In de familieschoot van CYSD

Country: India by Lisette

23-12-2006

Caroline en ik.

Op deze zaterdag voor Kerst hebben Caroline en ik besloten dat we allebei in onze saree gaan werken. Gewapend met ons plastic tasje met daarin de bewuste saree, de nodige bangles en bijbehorende mooie bindi gaan we naar het werk.. alvast genietend van de verraste en blije gezichten. Het is zo leuk zoals onze collega’s het waarderen “dat wij de Indiase cultuur omarmen” om in hun woorden te spreken.

Minati helpt Caroline in haar mooie saree en Padma helpt mij zo efficiënt dat we binnen 5 minuten klaar zijn! Collega’s zijn zo verrast dat hun monden nogal letterlijk open vallen!

Caroline is verder gewapend met haar iPod en luidsprekertje zodat de gehele dag kerstmuziek rond schalt op onze verdieping. Ik heb mijn camera nog eens meegenomen naar het werk om mijn collega’s eindelijk eens te vereeuwigen. Het levert komische ogenblikken op, dames klagen dat ze niet de juiste saree aan hebben, enkele mannen rennen snel weg, het keukenpersoneel kijkt met grote ogen toe terwijl ze de thee rondbrengen, Nirupama sluit op iedere foto haar ogen, anderen poseren formeel en Pradipti wil persé met bril op de foto.

Links: Purna. Rechts: Padma, Nirupama, Reeta en Priyadarshini.

Pradipti, ik en Udakar. De accountant-afdeling waar je nog gekker dan normaal wordt van de papieren die je moet invullen met de vele handtekeningen. Helaas broodnodig, want ze worden er zelf ook niet vrolijk van. Pradipti is depressief (geweest) en wil daarom met beide duimen omhoog op de foto want hij werkt er hard aan.

Het meest verrassende van de dag is echter wanneer tegen vieren een memo rondgaat. Dat moet je je zo voorstellen:

Een memo wordt in een kasboek geplakt en een ‘runner’ zoals Chandramani bijvoorbeeld gaat dan het hele gebouw rond op zoek naar de juiste personen om ze de memo te laten zien. Als je het gelezen hebt moet je het ondertekenen, anders is er geen bewijs. Werkelijk, ze zijn hier dól op handtekeningen.

In de memo van vandaag staat het nieuwtje dat we om half zes allemaal bij elkaar moeten komen in de conferentiehal “to wish Caroline and Lisette a happy Christmas!”. Oh oh, was het eerste wat wij beiden dachten, “wat gaat er nou gebeuren?”

Om half zes worden als een paar makke schapen geleidt naar de plek van de happening. Tijdens de inleiding van Chairman krijgen Caroline en ik bijna tranen in onze ogen. Al zijn we in een ander land, ver weg van onze familie tijdens dit belangrijke festival, toch zijn we opgenomen in de CYSD familie. We worden gerespecteerd voor onze keuze om naar India en CYSD te komen voor twee lange jaren, ons goede werk en het opzuigen van de Indiase cultuur.

Jagadananda (Member Secretary dus) heeft ergens in de voorbijgaande week besloten mij Lis te noemen en prijst onze inzet voor CYSD en benadrukt ook dat we nu deel uitmaken van deze familie. Chairman geeft een –door allen ondertekende– kaart aan Caroline en Jagadananda aan mij. Tijd voor de speeches van Lisette en Caroline! Oeps… onvoorbereid bedanken we iedereen voor het komen, dat we blij zijn dat we de kans hebben gekregen voor CYSD te werken, te leren van iedereen hier, hun vertrouwen in ons en dat we ons zeker niet alleen voelen temidden van de CYSD-familie. Tenslotte is het hier traditie om zoetigheid te geven bij festivals en omdat met Kerst cadeautjes worden gegeven krijgen we ook nog eens een mooie taart aangeboden en zoete cake.

Samen met Jagadanda snijden we de taart aan. Hij heeft de prestigieuze plaats gekregen om samen met de staatsregering een ontwikkelingsplan te maken voor de komende 10 jaar.

Nadien blijkt dat ‘mijn’ collega’s dit in het klein wilde doen, maar dat het idee een grote vlucht heeft genomen! Ik krijg nog een apart kado, een papieren kerststal (die heeft al een mooi plekkie onder onze geleende mini-kerstboompje) en een mooi fotolijstje. Hartverwarmend!

Tenslotte wordt de dag compleet gemaakt met mijn voorbereiding voor Kerst, want ik heb Priyadarshini (Priya dus voor de makkie) gevraagd om mij nog eens Mahendi te geven!