DRC Keonjhar

Country: India by Lisette

02-09-2007

Exact een week geleden letterlijk in de bus gesprongen met Jeetendra voor een nachtrit naar Keonjhar, een noordelijke district van Orissa. Dit gebied is dunbevolkt en er zijn heel wat heuvels waar vooral de tribals wonen in aarde-stro hutjes in ieniemienie dorpjes.

Een paar jaar geleden zijn er veel investeringen gekomen van de staatsregering, van Tata (de grootste multinational van India die werkelijk overal te vinden is; in alle steden en in alle industrieën) en van buitenlandse corporaties want dit is een rijke mijnstreek. Veel mensen zijn hier blij, want dit betekent werk. De regering is blij, want dit betekent geld. Maar de tribals merken er niks van. En veel NGO’s zijn sceptisch, ja het brengt geld en inkomen, maar het geld gaat voornamelijk naar de rijken die zich alleen maar blijven verrijken en het kleine inkomen staat voor hard werk in de mijnen en voor veel vrachtwagens.

Met andere woorden, er is veel verkeer, het milieu gaat eraan over enkele jaren en de chaffeurs en mijnarbeiders leven in groepen met slecht eten, slechte hygiène en slechte leefomstandigheden in het algemeen waar ook nog eens prostitutie opkomt. Door dit laatste neemt de kans juist weer toe op besmetting van HIV/AIDS.

Ik bezoek met mijn collega Prakhash een dorpje waar CYSD werkt. Dat wil zeggen, een partner-NGO werkt hier. DRC staat voor District Resource Centre en wordt gerund door trainers die contacten leggen met andere NGO’s om hun kennis uit te breiden en op deze manier meer mensen te bereiken. Want praktisch gezien weet CYSD al lang dat ze niet heel Orissa (waar Nederland 34 keer in past) en zelfs niet heel het district van Keonjhar kan bereiken, maar de wil is er wel nog!

Toerend door de heuvels achter op de motor met vliegende dupatta geniet ik van de koelte en van het uitzicht. Het is een ideaal gebied om te wandelen, ware het niet dat er hier verder weinig buitenlanders komen (op internationale donor-NGO’s na) en je nogal verloren zou zijn in het donker (ja, echt.. donker staat hier voor.. donker!).

Aangekomen in het dorpje ben ik een stuk minder geïntimideerd dan de vorige keren, het is minder nieuw voor me dat heel het dorp uitloopt, dat de vrouwen me willen aanraken, dat de mannen denken dat ik hun problemen wel effe kom oplossen, dat men leeft zoals men leeft. De mensen hier zijn compleet zelfvoorziendend en leven van de ‘slash and burn technique’.

Maar door de opkomst van de mijnen hebben ze steeds minder gebied voor hun landbouw. De regering verkoopt het voor enkele dubbeltjes aan bedrijven, terwijl de tribals het recht erop hebben. Alleen, zoals altijd hier, verzuimt de regering om de tribals van de wetten op de hoogte te stellen.

Er is sinds een jaar ook een schooltje in het dorp, waar twee leraren komen, om de dag. Het blijkt al gauw dat dit de ideale situatie is, want feitelijk komt 1 leraar nooit en de andere ongeveer eenmaal per week. 4 Lesdagen per maand, geen wonder dat de kinderen niet naar school gaan en de families er het nut niet van inzien.

Op het werk in Keonjhar was het verder goed te doen, goed gebouw, lekker eten, leuke collega’s. De basis computer training die we gaven was leuk, maar zelf vond ik de aanpak veel te theoretisch. Er zijn 3 computers voor 9 mensen beschikbaar, dus Jeetendra wilde geen praktijk geven. Gelukkig kreeg ik wel wat praktijklessen voor elkaar, maar het was onvoldoende. Hierdoor waren mensen gauw moe en afgeleid na het staren op een whiteboard voor drie-vier uur! De tijd was ook te kort, 2,5 dag zodat we uiteindelijk iedere avond tot 21.00u aan het werk waren. Erg vermoeiend!