De Monsoon Is Begonnen

Country: India by Lisette

07-06-2006

Een week geleden schreef ik het volgende voor deze column:

“Zal nog éénmaal iets schrijven over het weer: het wordt iedere dag heter.. soms valt het mee met de luchtvochtigheidsgraad, soms niet. We wachten nu met smart op de regen! Sommigen voorspellen dat het volgende week raak zal zijn, anderen over drie weken.

Ik ben in ieder geval bijgekomen sinds vorige week.. het was een slechte week voor me! Hierna werkte het internet weer op het werk, dus mijn contacten zijn weer aangehaald gelukkig. Nooit geweten hoe belangrijk het is om je thuisfront te kunnen bereiken – tot het niet kan.

Verder hebben we weer eens een ander gerecht op: pasta met kaassaus. Het is iets wat wij thuis nooit eten, maar hier lekker vinden omdat het weer eens wat anders is. Ondertussen ben ik bezig een soort van collegiale vriendschap op te bouwen met Sikta door het uitwisselen van recepten. Zij leert me yoghurtrijst te maken en ik geef haar een bananenpannekoekje. Ze vindt het zo leuk dat ze me van blijdschap in mijn wang knijpt..

Een andere reden waarom mijn humeur aanzienlijk verbetert is, is  dat ik eindelijk mijn bureau met stoel heb ontvangen, ik ben héél errug happy!! De laden kan ik niet gebruiken, ze zijn op slot gedaan en miraculeus is de sleutel hierna verloren geraakt. Hoe dan ook, mijn slaapkamer heeft opnieuw een transformatie ondergaan.

Helemaal vergeten te vertellen dat vorige week vrijdag, de dag die hierna alleen door mij herinnerd werd als de kappersdag, een feestdag was. Savitri Amabasya heet het en het draait er in het kort om dat vrouwen die dag hun mannen eren. Ze eten alleen fruit op deze dag en gaan in de morgen naar de tempel voor een kort gebed en na het nodige werk gedaan te hebben gaan ze ’s middags nogmaals naar de tempel in hun nieuwe sari (vaak kado gedaan door hun ouders) om daar de man te eren. Het is gelinkt aan het verhaal van een vrouw die een nogal miserabel bestaan had maar opleefde toen ze trouwde en de man een zeer schappelijke vent bleek te zijn. Onnodig om op te merken (maar ik doe het toch) dat er geen enkele feestdag bestaat waar mannen hun vrouwen eren..

Ook heb ik eindelijk het idee iets nuttigs gedaan te hebben op het werk. Ik bemiddelde tussen twee partijen (bibliotheek en IT) die beiden een beschuldigende vinger naar elkaar toe wijzen, door een document op te stellen, dit punt voor punt na te gaan en hun opmerkingen erbij weer te geven. Nu even de boel laten rusten en dan eens een vergaderingetje plannen om dit te bespreken. Ik moet wel opletten niet al te veel de leiding te nemen, want dan ga ik voorbij aan de bestaande hierarchielijnen. Ik ben natuurlijk ook pas een maandje hier.

Verder heb ik geprobeerd een organogram op te stellen – iets dat nog niet bestaat en waar Caroline momenteel geen tijd voor heeft. Na de eerste versie bleek er weinig van te kloppen, tweede versie al iets meer en de derde begint ergens op te lijken. Het is een complexe organisatie, vooral omdat je ‘gewoon’ moet snappen hoe het werkt. Ik krijg enthousiast hulp van Minati (Gender) en ze ziet ineens het licht: je kunt zo nagaan of de genderverhoudingen binnen CYSD ook kloppen.

Zo heb ik voor Caroline ook even de template aangepast voor de maandelijkse rapportage zodat je in (bijna) één oogopslag het hoognodige kunt zien. Ze was er zeer blij mee.

Het tegenovergestelde is het IT Beleid-drama. Sarada heeft twee jaar geleden een beleidsnota opgesteld en snapt niet dat het nog steeds niet geimplementeerd is. Ik wel en de rest ook.. het is een slecht opgesteld document dat veel te eenzijdig hamert op de regeltjes voor de computergebruikers. Dat een beleidsnota ook inhoudt wat hij doet kan hij niet bevatten. Ik heb vriendelijk geprobeerd dit uit te leggen, maar ik stuit op een muur van onbegrip (hij denkt waarschijnlijk hetzelfde). Het is natuurlijk ook eng: je werkt al jaren ongestructureerd, zit wat uit je neus te peuteren en loopt druk heen en weer te lopen met niks doen en dan moet je plots een IT Beleid implementeren waar duidelijk in staat wat je moet doen?? Ook is men hier niet gewend aan openheid, het idee dat anderen weten wat je doet is werkt afschrikwekkend. Hier heeft niet alleen hij last van, maar iedereen, dus om deze houding te veranderen is een grote uitdaging. Ik ben er nog niet uit of dit een Indiase houding is of iets van deze organisatie.

Hiermee samenhangend is het onvermogen van mensen om zich voor te bereiden op een vergadering. Men doet het gewoon niet. Kom ik daar aan met mijn aantekeningen, mijn uitgewerkte versie van het een of het ander zodat de rest het kan lezen (je geeft het van te voren wel, maar meenemen naar een vergadering is blijkbaar iets heel anders), mijn blocnote met pen en je ziet men meewarig opkijken. Ja, zij hebben een orale cultuur, ik niet. Maar vergis je niet: zij onthouden ook niet alles..

Een andere schok is de ontdekking dat het budget nog minder is dan ik verwachtte. Het is echt heel weinig. Ik ben vandaag dus met het idee gekomen dat we een ‘wens-budget’ kunnen opstellen, een budget waarmee we alles kunnen doen wat we willen. Dit dienen we tegen het bestaande budget te houden en hopelijk kunnen we dan Jagadananda uitleggen dat zijn wensen betreffende IT niet reëel zijn. Maar ik heb er een hard hoofd in.”

En dan nu het gedeelte dat ik vandaag heb geschreven, exact een week later.

De monsoon is in Bhuba begonnen tijdens ons weekend in Kolkata, en het is een paar dagen behoorlijk afgekoeld geweest, tot ergens tussen de 25-30 graden, vandaag is het weer heel wat warmer en de luchtvochtigheidsgraad is omhoog geschroeft. Voor een paar dagen heb ik genoten!

Op het werk merk ik steeds meer hoeveel men werkt.. ik zie vaak mensen zomaar even ergens zitten en vaag voor zich uit staren of kletsen met anderen. De Indiase ‘even’ is nogal een uitgerekt begrip, erg anders dan mijn Nederlandse ‘even’. Van de 7 uur die men per dag op kantoor is, worden er ongeveer 3-4 uur gewerkt en dan heeft men het druk gehad. Sikta rustte vrijdag uit, plantte haar stoel midden in het kantoor, begon te mediteren en viel vervolgens een half uurtje in slaap. En druk dat ze het heeft gehad!

En dan is het weekend en bezichtig ik Calcutta/Kolkata!

Vrijdagavond nemen we (Caroline, Neil, Ken en ik) de trein overnacht. Op Ken na staan we nog op de reservelijst. Op het station aangekomen hebben we gelukkig wel een bed toegewezen gekregen maar in de trein blijkt dat 2 bedden al gebruikt worden door anderen.. Dit gaat een lange nacht worden als we zo naast elkaar moeten blijven zitten! De conducteur doet gelukkig niet moeilijk (omkoperij onnodig) en wijst ons lege bedden aan. Dit kan, omdat er altijd wel mensen zijn die niet besluiten te gaan zodat er bedden vrij zijn. Omdat er daar tegenover altijd veel te veel mensen in stappen, zoals de familie van 9 tegenover ons die 6 bedden hebben besproken, is het toch altijd druk.

Om 5 uur in de ochtend word ik wakker geknepen, door de eerste nevelen heen dacht ik dat het Caroline was, maar het bleek een treinbedelaar te zijn. Dat zijn de vervelendste.. als de trein stil staat springen ze erin en zoeken een slachtoffer uit die ze vervolgends niet meer verlaten. Iedereen vindt het ook heel normaal, maar ik zit ermee. Ik ben slaperig en moe na een slechte nachtrust en mopper tegen hem maar dat heeft geen effect. Dan besluit ik hem gewoon te negeren, vaak de beste oplossing. Maar nu niet, de man blijft me knijpen, en ik begin er genoeg van te krijgen. Nog geen effect.

Ik trek mijn laken goed over me heen en doe mijn ogen dicht, nu moet de boodschap toch wel over komen.. dat doet hij niet, om toch weer een reactie van me te krijgen knijpt hij plots in mijn rechterborst! Nou ja, hoe kan iemand verwachten dat je hierna wél wat wil geven want laten we eerlijk zijn, het brengt alleen maar een woedereactie teweeg! Het is tijd voor de trein om zich weer hijgend en puffend in beweging te zetten en de man wordt de coupé uit geveegd. Goh, steeds niemand gezien voor hulp maar nu weet wel een treinmedewerker dat er een bedelaar is die ze de trein uit moeten jagen. Geen leuke ervaring al met al.

De aankomst is op tijd en mijn eerste indruk van Kolkata is dat het er vreselijk druk en vies is en dat je dat kunt ruiken ook. Bah! Er wonen dan ook 13 miljoen mensen in deze stad. Ken gaat er vandoor (moet werken vandaag).

We overnachten in een prima hotelletje in de straat waar de meeste budget reizigers zitten dus genoeg witte gezichten (ja, we zien er inderdaad raar uit, geen wonder dat mensen staren!), bedelaars, mens- en fietsrickshaws en noem maar op. Zodra ik de eerste man een rickshaw zie trekken met 2 mensen erin besluit ik er nόόit in te klimmen, vreselijk om je te laten voort trekken door een ander mens! De laatste dagen zijn trouwens voor ze geteld, binnen een paar jaar hebben deze mensen geen baan meer en moeten ze een andere manier verzinnen om aan hun levensonderhoud te komen. Dat zal wat worden.

De stad bestaat sinds 1698, toen een drietal dorpen zijn overgedragen aan de Britten. Eén daarvan heette Kolikata, wat de Britten verbasterde naar Calcutta. Er stroomt een rivier door de stad, de Hooghly River en men probeerde een mini-versie van London te creeëren. Dit betekent naast alle armoe ook heel wat grandeur: prachtige koloniale gebouwen zoals het postkantoor, Writers Building (waar de scheepsbrieven geschreven werden voor de Engelse versie van de VOC), botanische tuinen en het prachtige Victoria Memorial Building. Deze gebouwen zijn goed onderhouden, maar veel anderen zijn rijp voor de sloop.

Sinds de jaren zeventig is de Communistische Partij aan de macht in Kolkata, in plaats van iets te doen aan de armoede en (politieke en economische) onrust e.d. begon de partij het eeuwenoude feodale systeem van landeigendom aan te vallen. Dit heeft als gevolg dat er weinig is bereikt en Kolkata bekend is geworden als het internationale horrorverhaal. Overigens, ze zijn nog steeds aan de macht!

Het is vreemd om een sjiek hotel binnen te stappen (5 sterren zeker) en hier rond te lopen en je te verkreukelen over de rijkdom, een tik van Caroline, terwijl buiten mensen alles aan je proberen te smeren als broodwinning. Neil en ik moeten de neiging onderdrukken om naar buiten te rennen waar we ons veel beter voelen.J

Zaterdag staat in het teken van ‘shop till you drop!’ We gaan naar moderne winkelcentra en gaan uit onze bol! Heerlijk om even westers te zijn in een een oosters land. Het blijft oosters maar de opzet van de winkels en de airco en de reclames zijn westers. In de avond gaan we heerlijk uit eten in een restaurant dat Heike heeft uitgezocht. Dit is een Duitse VSO volunteer die hier werkt voor 6 maanden. Ken is erbij en Steve is ook van de partij, een ex-volunteer die hier de liefde van zijn leven heeft gevonden en na 1 jaar met haar is getrouwd en vertrokken is naar Kolkata. Want hij woonde oorspronkelijk in ons flatje in Bhuba!

Heerlijk Bengali diner!

Uiteraard moet er hierna gefeest worden, zo’n kans moet je niet laten liggen! Dus we luisteren eerst tevreden naar een blues coverbandje in een café en hoppen daarna naar de overkant waar we ons te buiten gaan aan Abba en Michael Jackson. Zondag gaan we naar het Victoria Memorial Hall dat prachtig is en waar een mooie collectie huist. Het is echter veel te veel..

Victoria Memorial.

St Paul’s Cathedral is helaas gesloten.. En dus gaan we naar St. John’s Church (1787), triest om te zien hoe het staat te verrotten ergens. Er worden nog wel missen gegeven en er is wel wat onderhoud, maar de buitenkant ziet er vreselijk uit. Ondertussen zien we ook een troep geiten door de straten die hier ook in de stad gehoed worden. Jammer genoeg zijn we steeds te laat met onze camera’s. Caroline en ik gaan blij naar een bioscoop, een echte met heerlijk zittende, rode stoelen en zien Da Vinci Code. Goede film. Dan is de terugreis aan bod voor ons meiden.

Howrah Train Station in Kolkata.

Neil gaat door naar Darjeeling en wij moeten de volgende dag werken.. en dat is moeilijk want we zijn gebroken! Om 7.00u maandagochtend komen we aan, gaan ons douchen en door naar werk waar ik moeite moet doen om niet in slaap te vallen achter mijn pc zodat ik de hele dag maar wat zit rond te lopen.

De meeting met Jagadananda (gelukkig pas op dinsdag) is overigens prima verlopen. In mijn vorige column schreef ik dat ik moet wennen aan zijn autocratische manier van leidinggeven en dat er eerst een overleg moet komen aangaande de resultaten die ik zal proberen de komende jaren te  bereiken. Ik had me goed voorbereid, en ondanks mijn pogingen om ook Sarada zich te laten voorbereiden, samen of onafhankelijk met mij, is me dat niet gelukt. Ik heb overal handouts van gemaakt zodat Jagadananda kan zien wat ik/we gedaan heb/ben en wat we willen. Hij is er blij mee, want het belangrijkste is dat er niet gecommuniceerd wordt.

We spreken af maandelijks te rapporteren en dat mijn globale werkplan wat beter uitgewerkt moet worden. Vooral de tijdslijnen moeten duidelijk worden. Ik mag project management toepassen en Sarada krijgt als extra opdracht een persoonlijk plan op te stellen met zijn activiteiten als logisch gevolg van het globale werkplan. Zelfs het IT budget is aangehaald (niet het wens-budget) en zolang we kunnen aantonen wat we nodig hebben met een duidelijk resultaat, dan zal hij proberen geld boven water te krijgen. Een uitdaging voor ons allen want dit betekent IT uitleggen in mensentaal!

Ik ben erg tevreden, het was een goed gesprek met korte en lange termijn doelstellingen en duidelijke afspraken. Het wachten is nu op de notulen die Sarada gaat maken, hihihi, de ironie!

Mijn was moet ik helaas deze week zelf doen, Kalash (verantwoordelijk voor de hostel) heeft vrij en er schijnt niemand anders te zijn die mijn was kan doorgeven aan de wasman.

Wassen!

Tenslotte is het natuurlijk relevant om te melden dat ons oventje waardig in gebruik is genomen door de apple crumble pie (of pudding zoals Engelsen zeggen, maar daar ben ik het mee oneens) te bakken. De reden dat deze inwijding zo lang op zich wachten is dat de stekker niet bleek te passen in het stopcontact! Je hebt nog nooit van je leven zo’n enorm ding gezien! Omdat het oventje meer watt verbruikt.. en zodoende hebben we een adapter moeten kopen.

Gisteren heb ik de eerste brieven, ja échte brieven, mogen ontvangen. De eer gaat naar tante Elly en Wendy, hun brieven kwamen tegelijk aan. Het is volgens mij nog nooit zo spannend geweest om een envelop te openen!

Vrijdag begint het WK Voetbal, wat zal ik er dit keer van mee krijgen? Jammer genoeg zijn veel wedstrijden laat wegens het tijdsverschil, maar ik heb goede hoop ergens een TV te vinden waar ik achter kan kruipen. Maricor is van plan een goedkope, tweedehandsje te kopen voor 2000-3000 rupees. Het idee dat de spaarzaam gemeubelde flat ineens een TV heeft! Ik heb al gezegd dat als het lukt ik een maand kom logeren – gelukkig ik ben van harte welkom. 😉