De aankoop van een sari

Country: India by Lisette

23-04-2006

Realiseer je goed dat de aankoop van een sari nooit eenvoudig is, ook al lijkt dat wel zo.

Er komt namelijk heel wat meer bij kijken dat allemaal tijd in beslag neemt en vooral aan dat laatste moet ik wennen. Ik merk dat ik nog veel te vaak efficiënt wil zijn, dus goed ingeburgerd ben ik nog lang niet!

In Khan market zie ik een sarishop en enthousiast bekijk ik verschillende stoffen, jeetje er is zo veel dat het lang duurt voor je wat overzicht hebt en de verkoper wat aanwijzingen kunt geven. Uiteraard krijg je eerst alleen het dure spul voorgeschoteld dus blijf vooral doorvragen. Na een uur heb ik twee mooie sari’s geselecteerd maar het is nogal duur. Gelukkig heb ik onvoldoende geld bij me, dus ik ben genoodzaakt erover na te denken en terug te komen. Uiteraard neem ik de volgende dag hulp mee in de vorm van Joyce om tot de ontdekking te komen dat ik vergeten ben dat ze een impulsieve koper is.. Hulp??

Het voordeel is wel dat Joyce er wel wat Indiaas uitziet en daardoor leukere prijzen krijgt, ik maak hier handig gebruik van en zodoende komt er een nieuwe stapel sari’s tevoorschijn die voor mij nog altijd verborgen was gebleven. Jammer genoeg zijn veel stoffen veel te ruw dus ik kan al veel afwijzen op grond daarvan. Uiteindelijk zie ik toch een mooi kleurtje, en warempel het is zalig katoen! De prijs is ook errug leuk.. Ik zoek meteen naar valkuilen, maar ze lijken er niet te zijn.  Bij de sari hoort een onderrok, dus begint het vergelijken van de kleuren (je wilt niet dat de onderrok doorschijnt in een verkeerde kleur). Ten slotte moet er nog een “sari fall” of “uma fall” worden gekocht, dit is een band stevig katoen dat aan de binnenkant en alleen aan de onderkant van de sari wordt genaaid om te zorgen dat de sari altijd recht valt. Helaas, dit heeft men niet.

Op weg naar de kleermaker.. De stof is 6 meter lang, dus er is voldoende stof over om een top te maken hieruit zodat het één geheel blijft. Helaas heeft Joyce pech, haar beide stoffen zijn niet lang genoeg, dus ze moet aparte topjes gaan kopen. Ik ga in conclaaf met de kleermaker over twee centimeter want die topjes zijn hier wel héél erg kort! Hoofdschuddend krijg ik er 1 centimeter bij, hahaha. De kleermaker blijkt ook geen “sari fall” te hebben dus we gaan op weg naar een andere plek. In de tussentijd hebben we meer hulp gekregen want Joyce’s chatvriend heeft zich bij ons gevoegd zodat we hem als vertaler kunnen gebruiken. Gelukkig maar want als je weinig van sari’s weet, geen Hindi spreekt en zij geen Engels is het behoorlijk vermoeiend. In Munirka market spotten we een stoffenwinkeltje en er gaan heel wat dozen open, want het vergelijken van de kleuren begint opnieuw. De verkoper kakelt zo enthousiast (wat hier vaak erg ruw overkomt) dat wij buitenlanders ons afvragen wat we nu weer fout doen. Het blijkt dat de man ontzettend in zijn nopjes is dat hij twee buitenlanders in zijn tent heeft, dat hij bijna niet meer weet wat hij moet doen!  Joyce vind de juiste kleuren voor alles maar helaas is er niets voor mij bij. Uit efficiëntie ga ik door naar de volgende winkel terwijl Joyce naar de kleermaker terug gaat.

Binnen 5 minuten sta ik met de juiste kleur weer buiten en loop opgewekt naar de kleermaker om daar midden in de discussie te vallen dat hij geen “sari fall” naait. Zucht.. Na een half uur neemt Joyce’s chatvriend ons mee naar zijn kleermaker die het wel doet voor 20 rupees.

Bij elkaar zijn we dus 2 uur kwijt aan het uitzoeken van de sari, en dan nog eens 3 uur om het voor elkaar te krijgen dat de onderrokken korter worden gemaakt, de topjes worden genaaid, de “sari falls” te vinden en een kleermaker te zoeken die de “sari falls” naait.

Zoals is gezegd tijdens de voorbereidingen op werken in andere landen: minimum expectations, maximum tolerance! Welcome cultureshock!

(vooral als je dan blij in een Westers Mc Donalds gaat zitten en je zoekt en zoekt naar het McNuggets menu om er achter te komen dat dat hier niet bestaat)

Als ik vraag om een foto gaat men giebelend en nerveus hun haren kammen en rechtop zitten! Gelukkig vinden de meeste mensen het ontzettend leuk om gefotografeerd te worden, dus dit belooft veel goeds voor mijn fotografie de komende twee jaar.