Twee weken in een notedop

Country: India by Lisette

28-05-2006

Ja, leuke titel schrijf ik hier.. maar of me dat gaat lukken weet ik niet. De eerste week vast wel, bechrijving van Puri wellicht ook nog, maar de laatste week was zo frustrerend dat ik daar misschien wel meer over uitweid.. Ik zal het eens proberen, die notedop te vullen!

Twee weken geleden dus..

Nou daar gaan we dan: na een hoop inkopen van groente en fruit besluit ik ook een aantal foto’s te laten ontwikkelen van thuis en van India, zodat ik een leuke mix kan ophangen in mijn slaapkamer. Mijn doel is om minimaal één muur vol te krijgen!

Familie en vrienden aan de muur!

We krijgen bezoek van mede-volunteers en er wordt ook een avond besteed aan het zoeken van een goed kado voor Caroline. Ik krijg hulp van Maricor en uiteindelijk zelfs van Neil om prachtig sari-materiaal uit te zoeken. We kopen nog wat bling-bling accessoires voor de lol en we zijn klaar voor ‘the big birthday-bash’. Ik ontmoet deze week ook Money, een Punjabi-meisje dat al bijna heel haar leven woont in Orissa (afkomst is hier echter zéér belangrijk) en dat ik in de trein naar Bhuba heb leren kennen, en haar vriend Raja. Het is erg gezellig en ze laten mij o.a Ekamra Haat zien, dit is vergelijkbaar met Dilli Haat in Delhi en heeft zodanig veel winkeltjes maar dan betreffende Orissa spulletjes.

Money en Raja zijn al meer dan drie jaar samen en willen graag trouwen, ze hebben echter het probleem dat zij Punjabi is en dus de Sikh religie aanhangt (afgeleid van Hindoeisme) terwijl Raja oorspronkelijk uit een Moslim staat komt. Zijn ouders hebben haar nu geaccepteerd, helaas werken haar ouders niet mee. Ze mogen vrienden zijn maar een bruiloft zal nooit worden getolereerd! Money woont momenteel helaas niet in Bhuba, maar in Delhi voor haar werk, maar komt regelmatig naar hier, dus ik hoop haar zeker nog wat vaker te ontmoeten.

Mani & Raja

Dan is het vrijdag en verrassen we Caroline op het werk met wat kadootjes en kaarten. In India word je verjaardag eigenlijk nooit gevierd, maar omdat ze 40 werd wilde ze toch graag wat doen. Ik heb Elasha (collega en vriendin van Caroline) gevraagd wat we voor haar kunnen doen en we besluiten dat ik op A3 papier een leuke boodschap print (heel origineel “Happy Birthday”) en het gebouw rondga om handtekeningen te verzamelen en iedereen is erg enthousiast. Elasha koopt wat ballonnen en zo versieren we haar werkplek. Zelf heeft ze bij de Mayfair (hotel) een heerlijke chocoladetaart laten bakken (d.w.z. 2 taarten: eentje met ei en eentje zonder) en die was zalig! Helaas konden we mijn kado niet uitvoeren, lekker lunchen buiten de deur, omdat ze zo druk was. ’s Avonds nodigde ze mij, Karen (een vriendin die ze hier heeft leren kennen) en Elasha uit eten bij het Hilton voor een lekker dineetje. Heerlijk was het! We hebben wel wat veel wijntjes gedronken.. Midden in de nacht komt vervolgens Rosel aan, die met de bus aankomt. Hij moet natuurlijk eerst zijn ei kwijt (hij zit ook al twee weken in the middle of nowhere) en daarna sturen we hem naar bed.

Op naar Puri

Op tijd moeten we weer opstaan om richting Puri te gaan. De taxi komt uiteraard een uur te vroeg, dus we laten de chaffeur beneden wachten – heel normaal hier – en halen vervolgens de anderen op. Joyce is ook aangekomen na een lange twaalfurige reis uit Koraput, Ella is gekomen uit een of andere gehucht en Peter is gekomen uit Jarkhand (buiten Orissa, dit is een andere staat). Samen met de vols uit Bhuba zijn we dus in totaal met 10 mensen die gaan feesten in Puri. Heerlijk, ik heb eindelijk weer eens een paar strandwandelingen achter de rug! In bikini is echter onmogelijk, men gaat hier in volledige kleding een paar passen het water in! Dus of met je 5.5 meter lange sari of met je salwar kameez aan met wapperende duparta (de brede sjaal). Zwemmen is hier helaas ook niet mogelijk aangezien dit een open zee is en de stroming dan ook ongekend sterk is, terwijl er enorme golven op je afkomen.

Vissers.

Lifeguard.

V.l.n.r.: Joyce, ik, Neil, Peter.

In de avond een lekker feestje en dan sta ik op zondag om 5.00uur op om de zonsopgang te zien! Ik hoopte ook de vissers te zien vertrekken, maar daar ben ik te laat voor. Neil besloot mee te gaan en we sloffen dus de paar meter van het hotel naar het strand en een uur later duiken we uitgeput weer terug in onze bedden.. Het is toch echt te vroeg!! En de zonsopgang was nog niet eens zo mooi ;(

Don, Neil, Caroline en ik besluiten een dag langer te blijven – we zijn zo lui! En dan hebben we de volgende dag de bus die rond 8 uur vertrekt die absoluut overvol is, veel te heet en met slapende, kwijlende mensen die tegen je aan hangen.. Kan me een beetje voorstellen hoe het Rosel is vergaan op zijn busreis nu, brrr.

Zonsopgang Puri.

Werk & visum-perikelen

Zo, het is niet echt in een notedop, maar de eerste week past precies op 1 pagina, not too bad!

Proberen de tweede week ook binnen de perken te houden. 🙂 Maandag komen we dus eigenlijk al moe aan op het werk en hier heb ik plots een drukke agenda. Voor ik het weet krijg ik de order om te verschijnen tijdens een vergadering die Jagadananda (de oprichter) heeft met iemand van Plan International. Hij voert een monoloog van 10 minuten zonder mij overigens te introduceren en wuift me daarna met een handgebaar weg. Ik krijg vijf opdrachten mee waarvan ik er twee moet hebben uitgevoerd over twee weken. Hmmm, aan deze dictatuur moet ik nogal wennen, ik ben erg overdonderd en je gaat natuurlijk ook niet een vette discussie aan als er vreemden in zo’n vergadering zitten.  Een uur later word ik opnieuw geroepen en bevind ik me ineens in een andere vergadering over het op te zetten IT beleid. Leuk, maar hoe kun je een overleg nuttig voeren als iedereen onvoorbereid bij elkaar zit, alleen maar omdat Jagadananda dat roept? Hij zelf is lekker gevlogen naar Delhi, en zodoende onbereikbaar voor twee weken..

Ik eindig vroeg de vergadering omdat ik naar het politiebureau moet met mijn visum verlenging-authorisatie uit Delhi. Ben je daar, is het wéér niet goed. Ditmaal is het Hoofd Administratie niet tevreden over de brief van CYSD over mijn inzet, er moet duidelijker in staan dat ik nodig ben. Tevens staat er in waar ik woon en dat is onmogelijk volgens hem want ik ben niet als inwoner geregistreerd, dus die zin moet eruit. Ik kan me overigens uberhaupt niet laten registreren want de verlenging is maar voor 3 maanden. Regeltjes die ter plekke worden verzonnen! Gedesillusioneerd gaan Premananda (collega) en ik maar weer weg.

Ik pas de brief aan en twee dagen later gaat Premananda weer (ik hoef niet meer mee, erg aardig van hem) en nu blijkt dat de politie wel alle documenten in ontvangst neemt (met de exemplaren die ik in viervoud moest invullen – kopieen worden niet geaccepteerd), maar ergens een andere brief van het Ministerie heeft liggen. Deze brief dateert van maart en daarin staat niet vermeld dat ik een verlenging krijg (logisch, want het is een brief om hen op de hoogte te stellen van mijn komst) en nu zijn ze dus in de war of ik nou wel of niet een verlenging krijg! Ondertussen ben ik dus officieel illegaal, maar ach.. het ligt in handen van de uitvoerders van de wet, en niet in mijn handen dus ik vind het wel prima zo.

Ik heb trouwens gelachen met het invullen van zo’n document: ik moest mijn kleur ogen invullen, dus ik vroeg dit na aan Bapi (collega die alleen maar kopieert en spelletjes speelt op de pc) en hij was en is er van overtuigd dat ik rode ogen heb!

Om terug te gaan over mijn ontdekkingen over de autocratische stijl op het werk kan ik opmerken dat ik een dag later mezelf opnieuw in een vergadering bevond die ik zeer zeker zelf niet belegd had! Ik moet aanvoerder spelen maar weet niet waarover, lastig zo’n baantje! Een softwarebedrijf is gevraagd door Jagadananda om te komen en met mij te overleggen wat te doen betreffende intranet. Aangezien we niet veel verder zijn dan het registreren dat er een noodzaak is voor dit intranet is het nogal vroeg om dit bedrijf erbij te betrekken. Bovendien ben ik niet de enige hier die aan zo’n overleg zou moeten deelnemen. Ook dit gesprek beëindig ik voorspoedig (met backup van Caroline, joepie) en ik besluit later in overleg met Caroline en Sarada dit projectje ook even helemaal stop te zetten.

Ik schrijf een email aan Jagadananda over mijn besluit en geef aan dat we eerst eens een overleg moeten hebben over wat Sarada en ik de afgelopen weken gedaan hebben en welke prioriteiten wij gesteld hebben. Bovendien wil ik project management introduceren en het budget voor IT bespreken (ik blijk de enige in het gebouw te zijn, die dit enigszins een relevant aspect vind..). Dan kan hij aangeven wat zijn prioriteiten zijn en zo aangeven wat hij precies van mij wil de komende twee jaar. Wat denk je? Ligt internet er weer eens uit voor meerdere dagen! Maar gelukkig is het verstuurd en ik heb een meeting gepland met zijn secretaris. Ben benieuwd hoe hij gaat reageren.. Hij heeft geen idee wat een intranet kost op de manier zoals hij het geimplementeerd wil hebben (zeker 3 lakh, dit is 300.000 rupees = 6000 euro, terwijl het budget nog niet 1 lakh is).

Caroline en Sikta.

Ik aan mijn bureau.

Ik heb trouwens mijn sari eens meegenomen en Sikta (IT staff en vrouw van Sarada) kleed mij netjes aan. De hele dag door krijg ik complimenten van iedereen dat ik er zo mooi uit zie!

Eten!

Wederom hebben Caroline en ik lekker gekookt voor de mede-vols en we besluiten om de rest van mijn meubelgeld compleet op te maken aan een electrisch oventje. Blij dat we zijn! Het water loopt ons in de mond wanneer we denken aan appeltaarten, cakes, lasagna’s, brownies. Gelukkig vind Caroline het leuk om te bakken want anders was de oven overbodig – ik wil alleen de lekkere dingen eten, niet maken! Mijn cakes (die ik ooit in het verre verleden eens heb geprobeerd te bakken) zakken alleen maar in elkaar..

De kapper?!

Vrijdagavond ga ik eindelijk naar de kapper, ben zo blij, na bijna drie maanden ga ik weer eens mijn haren wat korter laten knippen en mijn pony (die ondertussen tot aan mijn neus gegroeid is) een beetje bij laten knippen. Wat blijkt? De kapper is de enige plaats waar men efficient kan werken in India. Nou ja, efficiënt niet maar wel snel! Ik leg duidelijk uit wat ik wil (en wacht tot ze kijkt naar mijn gebaren), vraag nog eens na en wat doet ze vervolgens: knipt mijn haren korter dan ik wil (in laagjes is nog niet eens aan bod, als je doorvraagt zegt ze niet meer “yes, yes madam” maar gaat ze glazig in de verte staren). Ach nou ja, geen probleem .. tot ze het volgende moment mijn pony zo kort heeft gemaakt dat ik weer opnieuw kan beginnen met die stomme periode om het te laten groeien!! Ik roep stop, maar het is te laat.. ze heeft al een stuk eruit geknipt. Ja, ik kan moeilijk met een halve pony rondlopen en dus moet de rest er ook maar af.

Ik vraag haar duidelijk, vraag 3x na, of ze het schuin wil laten aflopen zodat het niet zo’n glasgordijntje wordt.. wat denk je: ik heb een glasgordijntje!! Ik ben al een half jaar bezig om mijn pony kwijt te raken en dit is het resultaat! Het is gewoon niet mooi bij mijn gezicht, ik wil alleen een pony met kort opgeknipt haar. Grrrrrrrrrrrrr………….. Ik ben de hele avond aan het mopperen en Caroline krijgt het niet voor elkaar om mij te overtuigen dat het lang niet zo erg is. Ik besluit dramatisch dat vanaf nu de foto’s van mij stoppen bij mijn ogen, meer krijg je niet meer te zien! Het enige dat de avond redt is dat ik in het internetcafé eindelijk alle laatste foto’s te zien krijg van de kindjes van mijn zus en broer. Wat een schatjes!!

De rest

Een leuke verrassing was deze week het toevallig ontmoeten van Niranjan, een advocaat die ik en de anders vols leerden kennen in Delhi, tijdens het zoeken naar verse groenten op de markt. Hij is een rasechte “Oriyan” en werkt voor een NGO om bij de stammen het idee van mensenrechten uit te leggen. Hij nodigt mij enthousiast uit om eens te komen eten bij hem en zijn vrouw. Zij werkt voor een school waar ze computerles geeft, ze heeft nl. een universiteitsopleiding betreffende Engels – gevolgd in Boston, USA – en IT. Ik hoop dat zij me kan vertellen waar ik een leraar kan vinden die mij Oriya kan leren!

En nu is het alweer weekend, en heb ik voor de eerste keer in mijn werkleven een volledige dag op zaterdag gewerkt.. bweh, kan me toch wel iets leukers voorstellen, maar wennen zal het wel.

Gisteren hebben Caroline en ik heerlijk gegeten bij Neil en Mericor (op 48-jarige leeftijd heeft zij van Neil geleerd hoe ze groenten moet schoonmaken en snijden). Ik geloof dat we ons zelf eens wat vaker moeten uitnodigen hier! Ongelooflijk, ze hebben een enorm grote flat maar zijn te lui om meubels te kopen!! Nogal het tegenovergesteld van Caroline en ik die er echt een gezellig iets van proberen te maken.

Om jullie een heel compleet overzicht te geven: vanochtend hebben we pannekoeken gebakken voor onze gasten, Karen en haar zoontje van vier. Een heerlijke brunch waar ik vier uur later nog op kan teren!

P.S. De notedop is 3 pagina’s lang, ergens doe ik het niet goed! 🙂